Brief aan 2016 en wensen voor 2017

Hallo 2016,

Hoi.

Excuse my French, maar WTF was dat zeg?

Ik heb het uiteraard over terrorisme, oorlog, vluchtelingen, Brexit, Trump en tig andere rampen van kleiner of groter formaat. Echt jong, het is erover. Ik hoop dat uw opvolger wat milder zal zijn voor ons...

Maar ik heb het ook over mijn eigen leventje. 

Want beste 2016, jij was... hoe zal ik het zeggen... van het goede teveel. 

Dat dekt de lading wel, meer woorden maak ik daar niet aan vuil.

En zo zal ik je ook herinneren, 2016, als het jaar van "dat was er echt over". Op alle vlakken. 

De goede zaken mogen zich uiteraard herhalen, maar de shitty stuff mogen wat vaker achterwege gelaten worden. Geef je dat alvast even mee aan 2017? Thanks.

Toch ook een woord van dank, want je zat uiteraard vol levenslessen. En je was het jaar waarin we onze jongste zagen evolueren van baby naar peuter, iets onbetaalbaar.

Maar als je het niet erg vindt, zwaai ik je binnenkort met veel plezier uit en verwelkom ik 2017 met open armen!

Bye now!

Tot daar mijn brief aan 2016.

En dan nu een dienstmededeling.

Bijna 2 maanden stil op de blog, dat heeft zo zijn redenen. Enerzijds, zie mijn brief: dat 'van het goede teveel' geldt zeker ook voor deze laatste weken. Er was gewoon echt geen tijd voor mijmeringen en het neerpennen daarvan. Anderzijds kriebelt het gewoon minder. Eerlijk is eerlijk. De goesting (of drang?) is een beetje weg, want anders had ik wel tijd gemaakt om te bloggen.

Daarom probeer ik in 2017 iets anders. Ik houd de Facebookpagina die bij deze blog hoort levendig(er) aan de hand van korte of middellange berichtjes en updates. Uiteindelijk zoek ik vooral een plek om leuke, grappige, ontroerende, lastige, droevige, boze en liefdevolle momenten uit ons alledaagse leventje neer te pennen en meteen ook te delen met wie het wil geweten hebben. De blog zelf gaat op een (heel) laag pitje. Geen lange mijmeringen of schrijfsels meer. Het is fijn geweest en ik heb het heel graag gedaan, maar ik voel dat het tijd is voor iets anders.

Over iets anders gesproken, ik wil ook nog even dit kwijt. Ik start 9 januari in een nieuwe functie bij een nieuwe werkgever en heb er heel veel zin in. Op tijd en stond hierover misschien eens iets op facebook, wie weet! De keuze hiervoor heeft echter implicaties op mijn recent opgestart bijberoepje, Apo'strof. Het aanbod en de werking daarvan zal ik moeten herzien in de loop van 2017. I go with the flow!

Voor 2017 wens ik jullie allen en de rest van de wereld mildheid, liefde, begrip, dialoog, openheid, menselijkheid. Hoewel ik soms begin te twijfelen of die laatste term anno 2016 nog wel de juiste betekenis draagt. Zucht. Let's not get into that.

Dat 2017 zalvend en vol hoop mag zijn. Vol leven, liefde en lachen. 

Op mijn eigen wenslijstje voor 2017 staat onder andere wat minder hectiek, wat minder rollercoaster en wat meer me-time & us-time. 

Er is ook 1 concreet voornemen: ik begin eindelijk opnieuw met yoga en/of pilates, nog even kijken wat het beste past in ons leventje. Want de rugspieren zijn duidelijk toe aan wat versterking, zo getuige de dagenlange verlammende aan-pijnstillers-ongevoelige pijn in mijn bovenrug tijdens mijn eerste week vakantie na het schilderen van 2 kamermuren. Don't ask. Veel tranen, wanhoop, zombietoestanden en ontstekingsremmers later, en vooral 2 osteopaatbezoeken later, is de pijn (zo goed als) onder controle en langzaam aan het wegtrekken. Halleluja.

Rest mij enkel nog jullie allen een vrolijk en feestelijk begin van het nieuwe jaar te wensen.

En voor wie het nog niet deed: volg deze blog op Facebook als je wil blijven meelezen! Er valt altijd wel iets te beleven hier in huis met een praatzieke kleuter en een puberende peuter, binnenkort terug meer daarover ;-)

Happy 2017!!!

Tijd is geld

Niet als in: elke verloren minuut zijn verloren euro's.
Absoluut niet.
Ook waar - soms en voor sommigen - maar niet (meer) mijn filosofie.

Tijd is geld als in: het is goud waard. Ik zou er zelfs voor willen betalen, moest dat kunnen, voor wat extra tijd.

En laat mij duidelijk zijn, in mijn huidige levensfase bedoel ik met tijd eigenlijk tijd voor mezelf. Tijd om die dingen te doen waar ik anders geen tijd voor heb. Of voor maak. Dat laatste heeft zo zijn redenen. Allez ja, nu we toch lekker eerlijk zijn, dat laatste heeft 1 reden: vermoeidheid.

Ziehier de reden van die vermoeidheid

Het is hier bijna 3 weken stil geweest en dat is omdat ik u allen van mijn oneindige klaagzangen wou besparen.

De laatste maanden en vooral weken zijn erg hobbelig geweest, nog hobbeliger dan anders. Dat heeft zeer vele redenen en 2 rode draden namelijk Ellie en vermoeidheid.
Eigenlijk slaap ik, op een half jaar na, al 4 jaren slecht. Of toch nog slechter dan ik normaal al slaap. Af en toe zijn er eens korte periodes waarin het lukt om een beetje slaap in te halen, maar het tekort dat ik heb opgebouwd is gigantisch.

Wij zijn een jong gezin met een kleuter en een bijna-peuter dus dat is normaal.
I. KNOW.
This too shall pass.

Alleen zit ik al een hele tijd op mijn reserves. En zit ik de laatste tijd eigenlijk ook DOOR die reserves. En dan wordt het écht lastig. Want elk mini tegenslagje is er teveel aan. Elk moeilijk momentje wordt een drama. Mijn lichaam laat dat hard merken want al weken sukkel ik van het ene kwaaltje in het andere en voel ik mij nooit helemaal goed. Maag, darmen, hoofd, keel, spieren, hoesten,... Het ene na of zelfs bovenop het andere. En intussen blijven doorgaan. Nie pleuje.
En elke avond in bed kruipen hopend op een betere nacht. Tevergeefs.

MAAR.
Dikke grote vette maar.

Dit lang weekend was het lief op business trip en om niet 3 dagen non-stop moederziel alleen te moeten moederen, gingen de kindjes een dagje en nachtje uit logeren. Stond al een tijdje gepland, maar eigenlijk begon het mij pas te dagen wat dat nu precies betekende voor mij aan de vooravond van dat logeerpartijtje.

De deze hier kon plots haar geluk bijna niet op. Sinterklaas in het kwadraat: een kleine 24 uren doorbrengen met me, myself and I. Alles kon, alles mocht.
Freedom!
Echt, ik kan u niet vertellen hoe vreselijk veel nood ik daaraan bleek gehad te hebben en hoe vreselijk veel deugd het gedaan heeft. Belachelijk bijna. Iets wat 5 jaar geleden nog de normaalste zaak ter wereld was - simpelweg mijn eigen ding en goesting doen - voelde nu als de grootste luxe.

Beetje high van contentement

Ik zette mijn persoonlijke feestdag goed in met een lunch in Gent met mijn bestie.
En een glas rosé, nah!
Daarna ging ik huiswaarts waar ik de Marie Kondo in mij helemaal losliet. Ik verfde een slaapkamermuur (volgende week komt EINDELIJK onze nieuwe boxspring!) en reorganiseerde al onze "rommelplekken" als een gek. Niets dat mij meer deugd kan doen dan orde scheppen in chaos. Dat is zo goed voor het kopke, ik kan het iedereen aanraden! Ik werkte door tot 9u 's avonds (zooooot!) want ik smeet ook nog een hoop spullen op 2dehands.be. Eindelijk (we wonen hier 3 jaar!) is het ons helemaal duidelijk hoe we ons huis willen inrichten (praktisch bedoel ik dan: wat zetten we waar) en de eerste stappen naar ons einddoel zijn dus gezet. Hoera!
Vervolgens ging ik rechtstreeks naar het volgend puntje op mijn lijstje voor die dag: slapen. Ik kroop in Joanna haar bed (verflucht in de slaapkamer en dat is ook gewoon echt zo'n goed bed!) en sliep van 10u30 non-stop tot 7u30 en deed er dan nog een uurtje bij.
THE. BEST.

Een paar uurtjes later vernam ik dat mijn mama 4 uurtjes geslapen had die nacht.
Zucht.
Maar dat is niet zo erg want dat is voor haar uitzondering in plaats van regel. She'll live. En ze krijgt mijn eeuwige dank in ruil ;-)

En kijk, intussen is het al half 9 gepasseerd, tijd om onder de wol te kruipen!
Haha.
Maar ik meen het. Alle slaap die ik kan krijgen, is welkom tegenwoordig.

Echt, mijn leven is zo spannend!
Slaapwel!
(Jullie hé, ik waarschijnlijk niet)

The kids are all right #2

Joanna...
... telt nu effectief tot 20 :-)
... heeft een fantasie om U tegen te zeggen. Zalig.
... gaat elke ochtend met heel veel goesting naar school. Ook zalig.
... slaapt sinds een dag of 10 zonder tut en dat ging heel vlot. De aanloop ernaartoe was alleen wat langer. De Sint zit er ook voor iets tussen.
... uit haar liefde graag en veel. "Ik hou zoveel van jou" en mij dan komen doodknuffelen, zomaar uit het niets. Again, zalig.
... ziet ook haar zus heel graag en begint allicht te vergeten dat er een tijd was dat Ellie er niet was.
... speelt baas over Ellie en dan hoor ik mijzelf bezig. Confronterend much?
... zorgt ook heel goed voor Ellie
... en "tsjolt" vooral heel graag met Ellie. Trekken, sleuren, rollen. En om ter hardst lachen.
... meet 104 cm, weegt 16 kg (denk ik, ongeveer?) en draagt maat 27-28 van schoenen.
... maakt ook de tippen van al haar schoenen binnen de 2 dagen kapot. Zucht.
... is al sinds juni niet meer ziek geweest. Jinxed it?

Enkele sfeerfoto's van op school

Ellie...
... vecht as we speak tegen een keelontsteking van jewelste. Ik dacht eerst dat ze koorts maakte als gevolg van het BMR-vaccin van vorige week, maar 48 uur lang meer dan 40 graden koorts, die zelfs met maximale dosissen nurofen en perdolan niet onder de 38,5 graden gaat, dat leek mij wat veel van het goede. Een "witte angine" was het verdict en haar vierde kuur antibiotica het gevolg. Zucht. Maar wat moet, dat moet. Dat ze zo ziek is, is wel deels het gevolg van de vaccinatie, haar lijfje kan gewoon niet tegen alle indringers tegelijk vechten. She'll be fine. Wij ook, als we de voorbije slapeloze nachten wat kunnen inhalen...
... schudt nee en knikt ja wanneer we haar iets vragen. Soms toch. Sporadisch hoort daar ook effectief een "nee" en "ja" bij, maar ik denk dat dat eerder toevallig is. Feit is wel dat ze constant klanken nabootst.
... zegt 'mama' (al een paar maanden) en 'papa' en nu ook 'poe' (poes en bij uitbreiding alle beesten), 'awa' (allo, inclusief hoorn-aan-het-oor beweging), 'da' en 'dada' (allez gij, 'dada' ofwa?), 'boe' (boem, gevallen), en last but not least, 'buba, buba, buba'. Je mag eens raden wat dat laatste betekent. Hier gaan we weer...
... is een gevaarlijke acrobate. Alleen stappen doet ze nog niet, maar ze klimt wel gezellig op de kinderstoeltjes en -tafel die hier staan, om er dan uiteraard ook terug af te donderen. Ze staat nu wel stevig alleen en stapt aan het loopwagentje. Mijn voorspelling van stappen rond haar 14 maanden zal nog uitkomen ;-)
... eet boterhammen dat het een lieve lust is. Duidelijk een "gemakkelijkere" eter dan Joanna, ook wel een veel vuilere.

Ik wil elke dag wel eens in die kaakjes bijten!

Eigen kind schoon kind

Gecrasht

Langzaam maar zeker zwaai ik het babytijdperk uit en besef ik dat dat binnenkort voltooid verleden tijd zal zijn.
Danst ende juicht!
Begrijp mij niet verkeerd, vertedering alom bij het aanschouwen van een klein boeleke, maar ik word gewoon blij van het idee dat een pampervrij leven voor ons elke dag wat dichterbij komt. We hebben het gehad, de tijd van de kleine boelekes, en het is mooi geweest. Maar die peuter, die verwelkom ik met open armen!

Elliebellie

Liefste Ellie,

vreselijk cliché maar oh zo waar: niet te geloven dat jij al 1 jaar in ons midden bent!

En wat voor een jaar! Ik kan het in 1 woord samenvatten: INTENS.

Want dat ben je zelf tenslotte ook.

Alles wat je doet, doe je voor de volle 200%. 

Als je knuffelt, zie je de liefde bijna van je afstralen.

Als je lacht, schudt je buikje mee. Wat een pret maak jij.

Als je boos bent, haal je alles uit de kast: roepen, huilen, tranen, fronsen,...

Als je kruipt, ga je zo snel dat je armpjes nauwelijks kunnen volgen en je bijna op je gezicht gaat.

Als je eet, kan die boterham niet snel genoeg in je mond en hoe groter het stuk, hoe beter (leuker).

Als je drinkt, gooi je je hoofdje achterover en zuig je aan je drinkbeker alsof je in 5 dagen geen druppel water gezien hebt.

Wie in dezelfde kamer is als jou, zal het geweten hebben. Als in: geen 2 seconden rust! Eerlijk is eerlijk: dat is erg leuk maar ook erg vermoeiend. Soms wil deze mama ook even wat ademhalen of gewoon haar handen vrij hebben. Niet evident! Gelukkig kan ik tegenwoordig de hulp van je grote zus inroepen om met jou te spelen. Het liefste wat jullie doen: samen rondhossen, gillen (girls will be girls), lachen, rollebollen, knuffelen,... En in plaats van dan snel te doen wat ik eigenlijk wou doen, kijk ik toe en geniet van al die zusterliefde :-)

Jouw grote zus gooide ons leven een eerste keer overhoop, maar jij moet niet onderdoen. De impact van jouw komst was anders maar daarom niet minder. Het reilen en zeilen van het ouderschap kenden we al en ook de emotionele aspecten waren niet nieuw. Dat ik jou even graag zou zien als je zus, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Ruimte genoeg in onze harten! 

Maar toch was het weer zoeken naar een nieuw evenwicht. Want 2 kindjes, dat is dubbel zoveel als 1 en dat voel je ook echt. Daar waar de taakverdeling vroeger vooral bestond uit "elk om beurt", is het nu constant met 2 alle hens aan dek. Tijd voor onszelf, dat is er enkel als we daar bewust tijd voor vrijmaken, terwijl dat vroeger vaak nog vanzelf kwam. Dus ja, het was aanpassen, maar dat deden we met veel plezier. Want jij bent echt om op te vreten!

Maar let op: schijn bedriegt! Je ziet er erg lief, klein en schattig uit, maar vanbinnen zit je vol vuur. Wat een temperament! Jouw papa en ik zeggen vaak tegen elkaar: daar gaan wij ons peer nog mee afzien! Jij bent duidelijk de sloeber van de 2. Jouw zus het klein hartje, jij de grote mond! Heel leuk vind ik dat, om zowel de gelijkenissen als de verschillen tussen jou en je zus vast te stellen. 

Ondanks je felle karakter en je doorzettingsvermogen, zit stappen er nog niet echt aan te komen. Je doet het al aan onze handen, maar het is nog erg wankel en slapjes. Je bent heel erg lenig, veel leniger dan Joanna, waardoor je spieren meer tijd nodig hebben om sterk genoeg te worden om je te dragen. Die flexibiliteit heb je van mij, ik weet al waar ik later beducht moet op zijn wanneer je gaat sporten ;-)

Je draagt momenteel kleren die Joanna droeg toen ze 8-9 maanden jong was. Handig, want ik dacht niets te kunnen 'recycleren' gezien jullie in het tegenovergestelde seizoen geboren zijn. Blijf nog maar even zo klein maar dapper!

Lieve lieve Ellie,

als een wervelwind kwam je ons leven binnen en sindsdien is het nooit meer windstil. Aan leven in de brouwerij is hier nooit gebrek. Aan rommel ook niet meer, maar dat neem ik er graag bij.

Ik ben zo benieuwd hoe het volgende jaar met jou zal verlopen. 1 woord kan ik er alvast op plakken: INTENS
:-)

Gelukkige eerste verjaardag kleintje!!!

xxx

je mama

What a difference a year makes...

Perfecte bevallingen bestaan niet

Dit schrijven staat al maanden in concept. Ik heb het ettelijke keren herschreven en herwerkt en ik denk dat het nu ongeveer juist zit. Dit is mijn (erg persoonlijk) verhaal over mijn bevallingen en de nasleep daarvan, vanuit mijn beleving. Er zijn veel mensen die veel erger meemaken en ik weet dat. Maar dit is nu eventjes MIJN beleving, niet die van een ander. Met het risico dat mensen een oordeel over mij vellen, zowel mensen die ik ken als mensen die ik niet ken, vind ik eindelijk de moed om het te publiceren. Omdat dit belangrijk is voor mij en wie weet, heel misschien, ook voor een ander...

Ik lees zelden non-fictie, maar deze kon ik echt niet aan mij laten voorbijgaan.

De titel dekt de lading en is op mijn lijf geschreven: perfecte bevallingen bestaan niet. Meteen al iets om over na te denken, want ik hoor veel bevallingsverhalen die voor mij wel "perfect" klinken, bevallingen waar ik alleen maar kon van dromen (kon, niet kan). Daar begint het eerste werk: relativeren wat je te horen krijgt...


Een tweede belangrijke les die ik uit het boek geleerd heb is het FAAL versus BAAL verhaal. Als je bevalling niet ging zoals verhoopt, is dat niet omdat je gefaald hebt. Maar je mag er wel om balen.

Klinkt simpel, maar het faal-gevoel van je afschudden is niet zo evident. Vrouwen zijn tenslotte gemaakt om te bevallen, of dat lees je toch her en der. Het is een natuurlijk proces, gewoon in meegaan en alles komt goed. Sorry, maar van zo'n uitspraken gaat mijn haar rechtstaan. Want die geven net de indruk dat je gefaald hebt als het niet allemaal vanzelf en op natuurlijke wijze helemaal goed kwam. Ik denk dat net hetzelfde geldt voor mensen die moeilijker zwanger geraken dan verhoopt. Balen maar niet falen!
Verhalen van lotgenoten lezen in het boek, deed dan ook echt deugd. Net zoals gewoon iemand die even neerschrijft dat ze begrijpt wat je doormaakt en dat dat helemaal OK is. Alsof iemand de armen om je heen slaat en je laat uithuilen, zegt dat het allemaal goed komt en dat ik groot gelijk heb om te voelen wat ik voel. Dat ik mag balen, dat ik zelfs MOET balen van wat me is overkomen. Iets wat in het echte leven te weinig gebeurt, want de meeste mensen zien het "probleem" zo niet en ik snap dat wel. Met als gevolg dat ik er nu nog zelden of nooit met iemand over praat en dat balen dus zelf ook niet toelaat.

Ik ben stapje voor stapje de klik van FAAL naar BAAL aan het maken in mijn hoofd. Dat is een lang proces en een vermoeiend proces, want heel emotioneel. Een paar maanden geleden werd ik er extreem door verrast, wanneer het onderwerp boven kwam drijven tijdens een gesprek met mijn lief. Ik hoorde mezelf plots zeggen:

"Ik ben niet bevallen, ze hebben de kindjes uit mij gesneden! Ik heb niet eens mijn eigen kinderen op de wereld kunnen zetten! Ik voel mij echt een mislukkeling!"

Oeps.
Er bleek dus werk aan de winkel.
Wanneer ik aan mijn bevalling(en) denk, begin ik tot op vandaag soms nog te wenen (afhankelijk van hoe moe of emotioneel ik op dat moment ben). Er zit blijkbaar nog veel in mij dat er nog niet uit is gekomen. Vooral veel verdriet om het feit dat ik nooit zal weten hoe het voelt om op een natuurlijke manier te bevallen. Ik weet het, sommige mensen vinden het maar niets, maar dat is geen troost. Ik had het gewoon graag zelf meegemaakt om dan te kunnen uitmaken wat ik ervan vind, van dat natuurlijk bevallen. Persoonlijk vind ik een keizersnede maar niets en ik kan nu eenmaal niet vergelijken...


Intussen heb ik ook geleerd dat, hoewel mijn eerste bevalling zonder twijfel te klasseren valt onder "traumatisch" (voor mij dan toch), ik niet de typische tekenen vertoon van post-traumatische stress. Er zijn andere dingen met mij aan de hand, dat wel. Ik leerde uit het boek dat een bevalling zodanig ingrijpend kan zijn, dat je je erna nooit meer hetzelfde voelt. Dat het lijkt alsof je iemand anders bent. Dat je je leven kan opsplitsen in pre-bevalling en post-bevalling. Dat is inderdaad zo in mijn geval. Natuurlijk is het zo dat moeder worden een beetje hetzelfde effect heeft: plots heb je een kindje en bevindt je hart zich bij wijze van spreken buiten je lichaam. Voor de rest van je leven. Slik. Maar bij mij is het meer dan dat. Al mijn zenuwen liggen bloot, mijn pantser is weg. Nog nooit in mijn leven vloeiden er zoveel tranen als de voorbije 3 jaren. Vreugde, verdriet en alles daartussen: het komt keihard binnen en ik onderga het. Extreem vermoeiend is dat soms. Mijn persoonlijkheid is ook gewijzigd, in die zin dat sommige karaktertrekken sterker aanwezig zijn dan vroeger en andere minder sterk. Ik kan daar proberen tegen vechten of ik kan daar leren mee leven en de manier waarop ik in het leven sta en mijn dagelijkse leven leid, daaraan aanpassen. Ik ben dus volop bezig met dat laatste. Vergt ook wat van een mens, I'm telling you.


Om terug te komen op "alle vrouwen zijn gemaakt om te bevallen". Ik denk dat we er, met mijn historiek (hier lees je dus alles over mijn eerste bevalling en hier ook over mijn tweede), kunnen over eens zijn dat ik NIET gemaakt ben om te bevallen.

Ach ja, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Je kan het allemaal kapot relativeren en komen tot de essentie: wij hebben 2 kerngezonde dochters en ook ik ben ongeschonden uit de bevallingen gekomen. Dat wij überhaupt zonder al te veel problemen 2 gezonde kindjes hebben verwekt, is al een mirakel. Ik weet dat er andere verhalen zijn en mijn hart gaat uit naar alle wensouders of ouders van kindjes met speciale noden. Ik ben echt zo dankbaar voor onze 2 mooie dochters!

Maar toch, in mijn beleving is het zo simpel niet. Dat kan dan weer ondankbaar of zwak lijken, maar het is gewoon mijn realiteit.


Beide keizersnededochters hadden erg zware eerste maanden: krampen, krampen en krampen. Zowel met borstvoeding als met flesvoeding. Joanna, die de zwaarste geboorte had, had daarenboven als baby veel stress in haar lijfje en een serieuze voorkeurshouding. Mijn zwangerschapsverlof had beide keren in de verste verte niets weg van een verlof en ik heb ook niet echt kunnen genieten van die periodes. Ik ben nog altijd heel blij met mijn keuze om voor de geboorte van Ellie wat verlof op te nemen, waardoor ik de 2de keer die eerste maanden met iets minder kleerscheuren ben doorgekomen. Beide kindjes hebben ook geen immuunsysteem om over naar huis te schrijven. Joanna lijkt zelfs nog iets zwakker dan Ellie, terwijl zij wel degene is die borstvoeding kreeg. Gevolg van de keizersnede? Het is allicht genuanceerder dan dat (laten we zeggen dat de mama en de papa ook geen übermenschen zijn, ahum) maar het speelt er zeker in mee.


Dat ik zelf ongeschonden uit de bevallingen ben gekomen, daar kan je ook over discussiëren.

De psychologische gevolgen kan je hierboven lezen. Ik noem dat niet ongeschonden. Ook niet onoverkomelijk (er bestaat veel en veel erger, ik weet dat!), maar kom, ik moet wel tijd en energie steken in de verwerking van mijn bevallingen, terwijl dat eigenlijk heuglijke gebeurtenissen zouden moeten zijn met mooie herinneringen waar je positief op terugkijkt. Ik zou die tijd en energie heel graag in leukere dingen steken, geloof mij. Maar wat moet, dat moet.
Pech.
Let wel: ik heb uiteraard een paar mooie herinneringen. Momentopnames, zoals het eerste knuffelmomentje met de kindjes, wanneer de epidurale nog werkt en de kindjes nog rustig zijn en je even voor een paar uurtjes in die bubbel kan zitten. Maar wanneer ik terugdenk aan mijn bevallingen, voel ik momenteel nog altijd vooral teleurstelling, verdriet, machteloosheid. En jaloezie, op al die mensen met prachtige bevallingsverhalen en dito zwangerschapsverloven. Ik hoor ze eigenlijk liever niet. Erg he? En ik vind dat vreselijk, want ik ben wel altijd oprecht heel blij voor hen en ik gun het iedereen van harte. Maar ik had het mijzelf ook wel gegund... Ik haat dat gevoel van jaloezie en ik werk er echt aan om dat van mij af te kunnen schudden. Dat begint langzaam te lukken.

Ik wil hieraan toevoegen dat er op vlak van keizersnedes nog véél werk aan de winkel is bij ons. Zo kan het namelijk ook (echt, zeker kijken!). Voor mij is het te laat maar ik hoop dat, indien mijn dochters ooit voor een keizersnede zouden komen te staan, dit tot hun opties behoort...

Daarnaast zijn er ook nog de lichamelijke gevolgen van de keizersnedes.
Het uitwendig litteken is mooi aan het genezen. Deze keer toch, na de eerste keer had ik redelijk wat wild vlees maar dat hebben ze bij de 2de keer weggesneden. Dat dan weer wel. Inwendig, dat is een ander verhaal. Ik kan het uiteraard niet zien en dat is misschien maar best, want het voelt alsof iemand daar serieus heeft zitten morsen met mijn weefsels. O ja, wacht even, dat is ook zo. Tot op vandaag is de huid van de zone boven mijn litteken, tot zo'n 5 cm erboven, volledig gevoelloos. Daarboven zit een zone van een 2-tal cm die niet gevoelloos is, maar ook niet normaal aanvoelt wanneer je dat vel aanraakt. Een heel vervelend gevoel, alsof het overprikkeld wordt. Heeft allemaal te maken met het feit dat er ook zenuwen worden doorgesneden en die herstellen maar heel traag. En soms ook fout, want wanneer ik het litteken masseer (onderhuids zitten veel knobbels en hard littekenweefsel), voel ik pijnlijke zenuwprikkels alle kanten uitgaan. Ik druk op 1 plek en voel een prikkel 10 cm verder. Heel futuristisch. Ik kan alleen maar hopen dat dit mettertijd nog zal normaliseren.
Boven het litteken bolt mijn buik ook op, alsof ik daar een serieuze vetlaag heb. Dat komt omdat de rek er wat uit is en je buik eigenlijk "toegesnoerd" wordt op de plaats waar alles is gehecht. Alsof de veters te strak zijn aangetrokken. Alsof je een onderbroek draagt die te veel spant en je zo een vetrolletje creëert dat er zonder die onderbroek niet zou zijn. Ik heb daar dus geen onderbroek voor nodig, tadaaaa! Die bump boven dat litteken gaat dus ook nooit meer weg.
Alweer pech.

Dat heb ik dus ook geleerd uit het boek: ik heb pech gehad. Niet meer of niet minder dan dat, ik had het echt niet in eigen handen en heb echt niets fout gedaan. En hoe jammer het ook is, ik kan er niets meer aan veranderen. Ik moet mezelf de tijd geven het allemaal een plaats te geven en dat is soms confronterend en frustrerend. Want het duurt lang - we zijn intussen 3,5 jaar verder - en het is een emotionele rollercoaster waarvan het einde nog maar net een beetje in zicht begint te komen, denk ik. Hoop ik.


Ik denk dat het ook duidelijk is dat ik dit geen derde keer zal doen. Wij komen daar netjes in overeen, mijn lief en ik. In ons hart is ruimte en liefde genoeg voor meer dan 2 kinderen, daar zal het niet aan gelegen hebben. Maar 1) met 2 mooie gezonde dochters zijn wij heel tevreden 2) ik ben niet zo'n babymens en kijk uit naar binnen een jaar of 2: zonder pampers en flesjes en gesleur en muilezelallures en niet weten wat het kind nu eigenlijk mankeert want ze kan het niet uitleggen en pas op van het stopcontact, de trap, de deur, die ladder, dat glas, die stoel, de hoek van dat tafeltje en de microbes van de crèche (ik ben echt veel meer fan van kleuters, kleuterkuren inclusief!) en 3) zie alles hierboven: dat alleen al is reden genoeg, me dunkt. Oh en de garantie op een derde keizersnede want dat is van moeten vanaf nu. Thanks but no thanks. Dat maakt meteen ook onze andere motivaties irrelevant want de keuze werd mij dus eigenlijk ontnomen. Er is namelijk NO WAY dat ik ooit nog een keizersnede onderga en al zeker niet uit vrije wil. Ik ben niet compleet gek.


De laatste maanden hebben op veel vlakken veel gevergd van mij. Dit is 1 aspect ervan en erover schrijven is voor mij ook weer een manier om het te helpen plaatsen en een stap vooruit te zetten. Ik vind dat er nog erg veel taboe bestaat rond "onaangename bevallingen" in die zin dat er weinig over gepraat wordt en het heel moeilijk is als buitenstaander om zich in te leven en er dus begrip voor op te brengen (wat normaal is!). Door gebrek aan weerklank wordt het probleem gemakkelijk geminimaliseerd, voelt de persoon in kwestie zich onbegrepen en verloopt de verwerking nog langer en moeilijker. Zo ervaar ik het toch. Maar ik ben duidelijk niet alleen en wie weet kan ik met dergelijk schrijven het taboe wat doorbreken...


De auteur van het boek "Perfecte bevallingen bestaan niet", Diana Koster, overleed eerder dit jaar onverwachts aan een hersenbloeding. Ze liet een man en 2 dochters achter. Ik las haar boek kort erna en vind het erg jammer dat ik haar niet meer in persoon heb kunnen bedanken. Ik denk dat ze voor vele vrouwen (en we zijn met velen!) erg veel heeft betekend en nog zal betekenen. 

Budapest Break

Zoooo, alweer 10 dagen geleden.
De tijd vliegt wanneer je niet weet wat eerst gedaan.
*Grijns*

Naast de normale levensdrukte, ben ik de voorbije weken namelijk ook bezig geweest met Apo'strof, mijn nieuw zijprojectje. Een idee rijpte tot een plan en onder het motto 'wie niet waagt, niet wint', breng ik dat plan nu tot uitvoering. Ik ben benieuwd wat dit wordt, ik heb er in elk geval veel zin in.
Je kan Apo'strof ook volgen op Facebook.

1 oktober start ik officieel, als zelfstandige in bijberoep dus.
Ik vier dat allicht in 1 van de prachtige thermen die Budapest rijk is.

Yep, tijd voor een korte, welverdiende pauze.
In Budapest, met 3 vriendinnen.

Even geen mama zijn,
even geen mails opvolgen,
even geen huishouden doen,
even geen groeiend to-do lijstje,
even niets moeten en alles mogen.

Ge moet niet vragen of ik er zin in heb...

Nachtmonster vs. nachtbraker

Ofte: ik vs. Ellie.

De voorbije nachten (4? 5? 7? 10? wie zal het zeggen) waren niet om over naar huis te schrijven.
#hetiseenfase
Weet ik. Of houd ik mezelf toch voor. This too shall pass.

Maar de nachten zijn dus weer onderbroken en na meer dan 3 jaar ben ik die #fases wel zo'n beetje beu.

Eerlijk is eerlijk, ik sta ook vaak eens op voor Joanna. Ze is nu al een paar maanden ook 's nachts zindelijk, maar heeft van haar moeder. Ze wordt dus wakker om te plassen en ondanks onze talloze pleidooien om haar alleen naar het toilet te proberen laten gaan 's nachts, begint ze meestal gewoon te huilen tot we haar helpen om te gaan plassen. Ze is dan ook altijd erg slaperig en loopt dan bijvoorbeeld om 3u 's nachts MEGA. HARD. tegen de openstaande deur van de badkamer. De scherpe hoek ervan.

Maar van Joanna alleen zou je mij niet horen klagen.

Dit is ze trouwens tegenwoordig!

Ellie erbovenop, dat is een ander paar mouwen.

We zitten nu dus in die fase waarin ze meerdere malen wakker wordt 's nachts. Soms nog half slapend en onrustig, dan helpt een tutje. Maar op dat moment kan ik eigenlijk al inschatten of het de rest van de nacht rustig zal blijven of om zeep zal zijn. Tegenwoordig dus dat laatste. Dan wordt ze steeds vaker wakker, steeds korter op elkaar. Tot ze effectief niet meer wil gaan slapen. Het enige dat dan helpt, is een fles. Haar KO laten drinken dus. Zeer opvoedkundig verantwoord en al maar dan is iedereen content en daar gaat het toch om in het leven, niet?

Allez ja, content.

Ahum.

Dees hier verandert tijdens zo'n nachten dus in een waar monster. Een beetje zoals met volle maan en weerwolven: het is sterker dan mezelf. Onmogelijk tegen te houden.
Daar waar ik overdag naar mijn maatstaven (ik ben GEEN referentie) nog vrij veel geduld kan opbrengen met de kindjes, kan ik dat 's nachts hoegenaamd niet. Ik ben het - zoals gezegd - zo vreselijk beu, dat ik er gewoon extréém slechtgezind van word. Ik begin te grommen en te zuchten en te vloeken en voel de boosheid zich meester maken van mij. 's Morgens is daar nog weinig van te merken, alleen de wallen en de rimpels doen vermoeden dat ik het slaapgebrek niet zo goed verteer.

Dus ja, nachtmonster, aanwezig!
#sorrynotsorry
Een mens heeft een uitlaatklep nodig. Zeker in een heftige periode als nu, los van die nachten dan. Maar daarover later wel eens meer.

Ik heb vandaag wel ontdekt dat eens goed gaan shoppen voor mezelf toch wel een pleister op de slaapgebrekwonde is, blijkbaar. Het was ook verschrikkelijk lang geleden dat ik dat nog gedaan had. En nu heb ik de smaak te pakken.
Lap.
Ook dat nog.

Ze maakt wel echt altijd alles goed met haar schattigheid.

Veel liefde tegenwoordig in huis!