zondag 5 januari 2014

Just the two of us

Wij knepen er even tussenuit, met ons tweetjes, naar de Elzas. Drie dagen verwennerij met eten, drinken, wellness, citytrippen (of toch bij benadering) en niets moeten en alles mogen. Klinkt niet slecht hé! Dat was het ook niet, hoewel er door omstandigheden een beetje roet in het eten werd gestrooid.

Die omstandigheid is het feit dat in Frankrijk de kerstmarkten blijkbaar allemaal sluiten op de laatste dag van het jaar. Komt januari, is het gedaan met kerstsfeer, over en uit. Ja, de versiering en verlichting hangt nog wel in de steden, want zo snel krijgen ze dat niet naar beneden. Maar kerstmarkten? Ho maar, dat gaat blijkbaar niet samen met nieuwjaar!
Zo ook in Straatsburg, extréém beroemd om zijn kerstmarkt en 1 van de redenen dat ik die stad eens wou verkennen.
Dikke pruillip dus bij het vaststellen van dit (typisch Frans?) jammerlijk feit.
Nu ja, we hebben wel wat cultuur opgesnoven (lees: de kathedraal bezocht) en wat gewinkeld (niet voor mij en niet voor Joanna! Sterk!) en besloten dat we dan maar eens terug moeten komen in december. Ooit.
Tja.


Dag 2 hebben we de stad dan maar ingeruild voor het platteland, onze nieuwe habitat die ons precies wel goed afgaat.

We beklommen bijvoorbeeld de Vogezen. Wij doen dat zo: we rijden met de auto naar de top van een Vogezen-berg (is dat al een berg? Heuvel lijkt mij het ding geen eer aan te doen) en beklimmen daar de 25 meter hoge panoramische toren van meer dan 100 jaar oud. Met gemengde gevoelens namelijk opwinding en angst. We voelden ons in elk geval weer jong :-)

We beklommen ook de ruïnes van een 13de eeuws oud kasteel. Met heel veel verbeelding, want we beklommen in praktijk eigenlijk vooral grote rotsen, hier en daar was nog een baksteen te zien. Opnieuw opwinding en angst, van dat laatste deze keer iets minder.
Ik lijk in elk geval een fan te worden van den buiten, waar dat ook moge zijn, want dag 2 was voor mij puur genieten. Van het uitwaaien, van het verkennen, van de mooie vergezichten en van elkaar.



En omdat al dat klimmen zo niet van onze gewoonte is, zijn we erna gaan bekomen in de wellness van ons hotel om vervolgens nog een welverdiende middagdut te doen, zo rond de vroege avond. Perrrrrfect. De wellness kon echter niet voorkomen dat ik de volgende dag zo stijf was als een plank van al die trappen en rotsen te overwinnen. Wat er mij aan deed denken dat ik DRINGEND terug moet gaan sporten, want het was gewoon lachwekkend hoe stijf ik was van dat beetje inspanning. Zucht.

Na al die wilde avonturen, begon mijn moederhartje wel erg te verlangen naar het weerzien met dochterlief, dus dag 3 was vooral gewoon terug naar huis keren. Mits een tussenstop in Metz, met alweer een gesloten kerstmarkt, een bezochte kathedraal en een beetje gewinkel (wel voor mij deze keer!).

Intussen werd dochterlief alweer liefdevol in de armen gesloten, alsook stilletjes binnensmonds een mini beetje vervloekt want ze lijkt wel aan het puberen. Peuteren dus. Volgens het fameuze sprongensysteem is ze aan het springen. Daarenboven zit ze nog steeds vol snot (dat is een blijver de komende maanden, begin ik te vermoeden) en komt haar vierde tandje er zo hard door dat het fenomeen "kinwaterval" een feit is, echt fascinerend. En ik die dacht dat het niet veel erger kon, dat zeveren. Het kind heeft geen slabbetje nodig, maar een dweil. Ocharme.

Maar ze blijft de liefste en schattigste peuter ter wereld, zeker wanneer ze danst en met de handjes draait zodra ze muziek hoort (moet ik dringend eens filmen en dan ook eens uitzoeken hoe ik een filmpje upload op deze blog want dat wil maar niet lukken).

Ik kijk dus terug op een deugddoend einde van de vakantie en weiger vooruit te kijken naar morgen. Ik zie morgen wel wat morgen brengt!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten