donderdag 28 juli 2016

Confessions of a tired mind

Ik ben het moe.
Ik ben het zo verschrikkelijk moe.


Al bijna 6 maanden heeft Ellie non-stop slijmpjes.
Ze rochelt, ze reutelt, ze kraakt, ze piept.
De ene dag wat meer dan de andere, maar ze zijn er altijd.


Ze heeft goede weken waarin ze er niet veel last van heeft, maar ze heeft ook veel slechte weken. Ze rijgt de infecties aan elkaar. Logisch, gezien ze nooit slijmvrij is en die slijmpjes de perfecte voedingsbodem zijn voor allerlei microbes, zowel virussen als bacteriën. Zomer of winter, crèche of niet, want tijdens de vakantie was het ook weer prijs. We steken het vaak op "het weer" maar dat is eigenlijk onzin, natuurlijk. Het was verdorie 35 graden op vakantie.

Ze is er nog maar een keer of 2 - 3 ernstig ziek van geweest, gelukkig. Gewoonlijk maakt ze tijdens de slechte periodes niet al te veel koorts (toch nooit meer dan 39 graden) en blijft ze meestal ook redelijk vrolijk. Tenzij ze tanden krijgt, zoals nu. Of in een sprongetje zit, zoals nu. Het is gezellig hier thuis hoor...



Ik ben het zo moe.
Dat bezorgd zijn.

Want hoewel er niet echt iets ernstig aan de hand lijkt, lig ik daar toch wakker van. Is dat wel normaal, constant dat rochelen, reutelen, kraken en piepen? Moet ik nog maar een keer naar de dokter of toch nog even wachten? Moeten we ingrijpen met puffers of laten we dit eruit groeien? Moet ik dit verder laten onderzoeken? Is het verantwoord om dat niet te doen?
Ze heeft tegenwoordig ook vaak wat verhoging (tot 38,2), maar is dat door een infectie of door haar tanden? Ze heeft veel pijn bij het doorkomen van die tandjes, dus ik geef vaak nurofen ter verlichting (perdolan helpt niet). Is dat wel OK? Zou ze misschien meer koorts hebben zonder die nurofen en kijk ik zo naast het feit dat het wel degelijk een infectie is? Misschien moet ik toch nog eens naar de dokter gaan?
Breng ik haar naar de crèche met wat koortswering achter de kiezen, wanneer ze weer eens verhoging heeft? Ik kan echt niet constant thuis blijven voor haar en altijd last-minute opvang proberen zoeken is ook echt niet leuk meer. Als ze niet naar de crèche gaat, heeft ze een briefje nodig. Zal ik toch nog eens naar de dokter gaan?
Ik twijfel, weeg af, probeer mijn gevoel te volgen. Maar het vreet energie. Het is zo vermoeiend.


En ik ben het zo moe. 
Dat moe zijn.

De nachten zijn namelijk ook al 6 maanden vaak een ramp.
Want van slijmpjes, daar moet je van hoesten. Vooral als je neerligt.
Je moet weten dat, indien Ellie helemaal gezond is, ze prima kan doorslapen. Misschien eens 1 keertje tutje gaan geven, maar dat is niets vergeleken bij de hoestnachten.

De voorbije 2 nachten waren weer maar eens hoestnachten. Vreselijke hoestnachten.


Ik ben het zo moe.
IK. BEN. ZO. MOE.

dinsdag 26 juli 2016

Die mooie zomer...

Zomervakantie 2016, dat was tot nu toe...

... tijd met Ellie alleen, waar wij alledrie erg van genoten.
... Joanna 10 dagen moeten missen, wat mij die laatste paar dagen zwaar viel maar haar precies nog zwaarder.
... hitte(golf?) in de Provence en vervolgens ook aan het Lac du Bourget.
... veel zwemmen, of toch in elk geval waterpret.
... elke dag minstens 1 verse croissant en/of chocoladekoek. Er is 1,5 kg bij maar ik heb genoten van elke hap. Komt wel weer goed!
... weinig slaap omwille van hitte, gedeelde slaapkamers, een baby die tandjes krijgt en ook ziek wordt op reis (hoesten, snotteren, hoesten, hoesten en hoesten).
... leuke uitstapjes, zowel voor kinderen als volwassenen.
... verwend worden op mijn verjaardag.
... de geur en de kleur van lavendel.
... een beetje verliefd worden op bergmeren.
... Ellie die plots begon te kruipen. Gedaan met de rust!
... al dromen van zomervakantie 2017 (en ja, al een beetje plannen ook, uiteraard)
... de laatste dag Gentse Feesten meepikken met de kindjes. Joanna is een kind van den buiten en naar Gent gaan (of bij uitbreiding gelijk welke stad) is voor haar eigenlijk altijd 1 groot feest. Ze heeft altijd al een voorliefde gehad voor stenen in alle maten, geuren en kleuren: van de kleinste kiezeltjes tot de grootste blokken. The city is her playground en wij vinden het natuurlijk de max dat ze zo van de stad houdt waar haar roots liggen.
... de ontdekking van babytomaatjes (heb je dat al gezien?!)
... staycation voor deze mama met de 2 meisjes, waarbij Joanna zich perfectioneert in grote zus zijn. Gelukkig maar, want Ellie perfectioneert zich in onhandelbaar zijn deze week. Ze begint aan sprong nummer 7 (zoals gewoonlijk perfect op schema) en krijgt al haar tanden tegelijk, zo lijkt het wel. Ze ziet echt af en wij dus ook. Zucht.
... 4 speeltuinen en 1 bezoek aan Pairi Daiza op 1 week tijd. Nog maar 1 speeltuin achter de rug trouwens, we hebben nog veel werk.
... beseffen dat ik vermoeider terug aan de slag zal gaan dan wanneer mijn vakantie begon. Maar wel met opgeladen batterijen en heel veel mooie herinneringen.


















donderdag 7 juli 2016

Hoe het was om weer eventjes maar 1 kindje in huis te hebben...

De voorbije week waren wij eventjes ouders van een enig kind.
Joanna reisde op 30 juni al af naar het Zuiden van Frankrijk met mijn schoonfamilie, wij vervoegen haar dit weekend.

De laatste dagen lieten mij achter met een dubbel gevoel.
Een driedubbel eigenlijk.

Het lege nestsyndroom.
Ik mis haar. Natuurlijk mis ik haar. Elke dag.
Maar eerlijk is eerlijk: ik mis haar vooral wanneer ik aan haar denk en ik heb de voorbije week niet zo gek veel tijd gehad om veel aan haar te denken. Dat ik weet dat ze in zeer goede handen is en dat ze de tijd van haar leven beleeft, dat helpt uiteraard. Ik maak mij hoegenaamd geen zorgen. Dat mijn laatste werkweek naar goede gewoonte lekker druk was en al mijn vrije tijd ging naar inpakken, wassen, strijken, lijstjes maken, lijstjes afvinken, nog wat inkopen doen, nog wat inpakken,... dat helpt ook. 
Dat ze tijdens 1 van de voorbije telefoongesprekken niet aan de telefoon wou komen omdat ze boos was omdat haar mama niet bij haar was, dat brak eventjes mijn hart. Zij mist ons ook en dat had ik in al mijn naïviteit precies niet echt verwacht. Het streelt ook wel mijn mama-ego. Maar ik weet dat ze zich verder rot amuseert en gewoon eventjes uiting moest geven aan dat gemis. 
Hoewel het verdomd handig was om tijdens deze laatste werkweek vol vakantievoorbereidingen mijn handen wat meer vrij te hebben, ga ik erg blij zijn wanneer ik haar dit weekend eindelijk terug in mijn armen zal kunnen sluiten. Het heeft nu lang genoeg geduurd, het gemis wordt tastbaar :-)



Genieten van één-op-één tijd met onze jongste.
Gezien ze het tweede kindje is, heeft ze nooit geweten hoe het is om de aandacht NIET te moeten delen. Het kind heeft genoten met volle teugen en wij zo nodig nog meer. Eindelijk tijd om haar te leren kennen! Dat is overdreven, uiteraard, maar je snapt mij wel.
Wat mij naadloos bij mijn derde vaststelling brengt, eentje die ik niet zag aankomen.

Schuldgevoel ten opzichte van Ellie.
Dat ze altijd de aandacht heeft moeten delen, vanaf dag 1. Dat er zo weinig tijd is om echt eens 100% enkel en alleen met haar bezig te zijn en dat langer dan 5 minuutjes. Op dat vlak is de eerstgeborene gewoon echt verwend, besef ik nu.
Het is logisch natuurlijk en het is nu eenmaal het lot van alle kindjes die niet de oudste zijn: dat ze de aandacht van de ouders moeten delen. Ze krijgen er wel iets fantastisch voor in de plaats: een grote broer of zus. Anders maar even goed, denk ik dan. Hoop ik. 
Ik vond het in elk geval geweldig om ongestoord tijd te kunnen doorbrengen met zo'n tof kind als Ellie. Echt, zo'n toffe dat dat is!




Verder heb ik u enkel nog te melden dat wij voor 2 weken naar het buitenland trekken en het hier dus even wat stiller zal zijn. Vakantie op de blog.

Oh, bijna vergeten.
Ook dit nog:


#sorrynotsorry

woensdag 6 juli 2016

Liefdesverklaring

Ik ben apotheker en zeer wetenschappelijk geschoold.
Meten is weten.
Ik geloof dus ook in en vertrouw op de klassieke geneeskunde.

Ik geloof niet in homeopathie. Omdat ik er veel over weet (keuzevak homeopathie: check) en omdat het nu eenmaal een kwestie van geloof is. Het placebo effect kan krachtig zijn, als je erin gelooft.
Ik geloof ook niet in osteopathie. Omdat dat mijns inziens géén kwestie van geloof is.
Ik weet dat het werkt.
Punt.

Mijn osteopaat, dat is mijn lifesaver.
3 - 4 keer per jaar brengen wij een uurtje samen door en elke keer voel ik mij bevrijd. Een zalig gevoel dat geen enkele klassieke geneeswijze op zo'n korte tijd kan verwezenlijken. Met mijn bekken terug recht en mijn nek terug los, stapte ik gisteren weer eens gelukzalig buiten.

Ik slaakte een zucht van verlichting. 
Letterlijk.

Dat ze zelf ook 2 keizersnedes onderging en dus (zonder het zelf te weten) ook een beetje fungeert als mijn therapeute, maakt die bezoekjes nog waardevoller.
Dat ze dan ook nog eens mijn inwendig littekenweefsel weet los te masseren, is de kers op de taart.

Ik hou van mijn osteopaat.
There. I said it.


dinsdag 5 juli 2016

Project "Ik wil mijn lijf terug" - maand 6

Algemeen: goed!

Sporten

Valt weinig over te zeggen want ik doe gewoon nog 3 keer per week mijn BBB oefeningen en that's it. Ik vind het leuk en ik houd het vol, hoera! In het najaar start ik terug met yoga en we zien wel van daar.



Eten

Ik ben op 6 maanden tijd geëvolueerd van "diëten" naar andere (en gezondere) voedingsgewoonten. Ik eet duidelijk meer groenten en fruit en denk veel meer na over wat ik in mijn mond steek. Ik zondig uiteraard nog altijd, want ik ben nu eenmaal een bourgondiër. Als iemand tegen mij zegt 'we gaan eens goed gaan eten', dan denk ik aan gerookte zalm en frietjes en mayonaise en een moelleux, niet aan noten, zaden, bessen en yoghurt. Du-uh.
Maar ik eet die laatste wel veel vaker dan vroeger, en met smaak. Er zijn periodes dat ik mij niet inhoud en er zijn dan periodes waarin ik hard op de rem ga staan. Een beetje een persoonlijk 5:2 systeem eigenlijk: ik houd mijn vastendagen wanneer ik voel dat ik ze nodig heb. En wanneer dat niet zo is, eet ik gezonder en bewuster dan vroeger. En heel soms, zoals in een weekend vol uitstapjes of op vakantie, veeg ik vierkant mijn voeten aan die noten en die yoghurt. Dan eet ik elke morgen een croissant. Een botercroissant. #sorrynotsorry

Hello Fresh blijft eventueel een optie voor de toekomst, maar op dit moment ben ik eventjes helemaal weg van mijn laatste ontdekking: Albert Heijn. Ik hoor u denken, euhm, bestaat al jaren hoor, where have you been? 


Ik ken de Appie uiteraard al lang. Alleen ging ik er zelden, tot ik onlangs ontdekte dat er een mooie grote nieuwe winkel in onze buurt is. Voor het eerst ging ik er winkelen als moeder van 2 (het was echt lang geleden dat ik een Albert Heijn binnen ging, blijkbaar...). En het was een openbaring voor iemand die graag lekker eet maar niet graag in de keuken staat en vooral een luie kokkin is. Ik moet het u niet vertellen, want ge weet het waarschijnlijk al, maar ge kunt daar dus alle ingrediënten kopen voor lekkere gezonde gerechten, quasi kant-en-klaar. Tis te zeggen, gewoon samen smijten en bakken/koken/in de oven zetten. Niet snijden en prutsen en schillen en hoeveel van dit en hoeveel van dat en welk recept nu weer en hebben we dat wel in huis? Gewoon potje wokgroenten kopen, lezen wat er lekker bij is, dat halen in het schap ernaast en 1 of ander wondersausje uit een potje erbij. 

Volledig. Mijn. Ding.



Resultaat

6 maanden na de start van het project, weeg ik 63,1 kg. Dat is 0,4 kg minder dan mijn vooropgesteld doel, ik heb het dus gehaald, hoera! Ik speelde 6,4 kg kwijt op 6 maanden: langzaam maar zeker!

Bewijs!
Toegegeven, ik deed de laatste week veel vastendagen, want ik geraakte maar niet aan dat streefgewicht en ik wou het echt persé halen. Ik bleef hardnekkig hangen rond de 64 kg dus ik vermoed dat dat mijn natuurlijke gezonde gewicht is. Die laatste kg was dus echt de moeilijkste, ik heb honger geleden! Dat is uiteraard niet de bedoeling, maar ik wou écht graag mijn vooropgestelde streefgewicht halen dus deed een extra inspanning. Ik weet nu dat ik het kan en dat voelt goed. Ik ben wel niet van plan in de toekomst vaak honger te lijden en ga ook niet meer maandelijks op de weegschaal staan, tenzij ik vermoed dat er wat bijsturing nodig is. De bedoeling is om ongeveer op mijn huidig gewicht te blijven: alles onder de 64,5 kg is ideaal. Ga ik erboven, dan duw ik op de rem. Simpel.

Binnen 3 weken bijvoorbeeld, na mijn verlof ;-)