woensdag 26 februari 2014

Trivia #4

*
Maandag had ik er echt geen zin in. Wat zaken op het werk die niet lopen zoals ze zouden moeten lopen én het gevoel dat er een bulldozer over mij was gereden omdat ik op zaterdagavond eens de bloemetjes had buiten gezet. Het is woensdag intussen en ik voel het nog. Mijn recuperatievermogen is ook niet meer wat het geweest is, amai!
Maar toen ik maandagochtend dit zag bij het buitenkomen, ging het plots allemaal veel beter!

*
Met een kleine uk in huis, leer je als volwassene ook plots weer veel bij. Zoals het feit dat Joanna dutjes ontnemen een absolute no-go is geworden. Vroeger ging dat nog eens, te veel tsjollen in het weekend, van pier naar pol, zonder dat zij (of wij bij uitbreiding) daar zwaar onder leed (leden). 
Dat is voltooid verleden tijd.
Op zondag deed ze geen middagdutje, met als resultaat tegen de avond een vodje van een kind, te zielig voor woorden. Compleet uitgeput en geen huis meer mee te houden, niets was nog goed. Ik had vreselijk medelijden en voelde mij instant schuldig dat mijn plannen roet in haar middagdutje hadden gegooid. Maar dus lesje geleerd, vanaf nu wordt er nog zorgvuldiger gepland!
*
Kleine kanttekening daarbij: bij de onthaalmoeder dut Joanna heel moeilijk. Overdag in haar bed gelegd worden, is vaak een reden om te krijsen. En vervolgens niet te slapen.
Thuis durft ze dat ook doen, dat krijsen, maar wordt er uiteindelijk ook wel geslapen. Van pure uitputting, veronderstel ik, het kind is nog niet echt op leeftijd om niet meer te dutten. Ze gebruikt dus gewoon het weekend om bij te slapen, de sloeber.
Kanttekening bij de kanttekening: haar te slapen leggen voor de nacht verloopt meestal probleemloos en tegenwoordig slaapt ze gewoon het klokje rond zonder te piepen. Begrijpen wie begrijpen kan!
*
Stel je voor.
Dat ik later grootmoeder word van *weetikveel* Vermassen-Cattoir-Vandenbroucke-Nuytens.
Of Vermassen-Vandenbroucke. Of Cattoir-Nuytens. Of Vermassen-Nuytens. Of Vandenbroucke-Cattoir.
You get the point.
Echt? Maar écht??? Are they f*ck*ng kidding us?
Sorry, maar Joanna heeft de trend gezet bij ons dus de opvolgers noemen ook "gewoon" Vermassen. Punt.
*
Binnen 10 dagen zijn wij de piste in, letterlijk.
We gaan de Oostenrijkse bergen onveilig maken. Joanna gaat mee en mijn schoonmoeder gelukkig ook. Quality time met de dochter afwisselen met quality time op de piste, klinkt niet slecht hé?
Op skireis met een (bijna) 1-jarige vraagt wel net iets meer voorbereiding dan anders. Een kolfje naar de hand van deze fervente planner. Jippie, lijstjes!


zondag 23 februari 2014

Music Maestro

Ik beschouw mijzelf als een redelijk muzikaal iemand. Een muziekinstrument heb ik echter nooit leren spelen. Ik turnde en danste 18 uren in de week en dat kon er gewoon niet meer bij. Achteraf vind ik dat een beetje jammer, want niet alleen lijkt het mij heel leuk om bijvoorbeeld piano te kunnen spelen, het was ongetwijfeld ook beter geweest voor mijn rug. Maar ach, gedane zaken...

Mijn muzikaliteit uit zich op 2 andere manieren.

Enerzijds: dansen. Dansen is leven, zo simpel is het voor mij. Ik mis het vaak, want op dit moment in mijn leven is daar weinig plaats voor. Maar wat heb ik al de ziel uit mijn lijf gedanst! Pre-ballet, ballet, moderne dans, hiphop en allerlei afgeleiden en salsa. Heerlijk vind ik het, eerst naar de muziek luisteren, ze aanvoelen, je erin proberen verliezen en dat dan vertalen naar je lichaam. En gaan!
Dit weekend gingen we uit, dansen, en ik heb wat schade ingehaald! Ik kan er weer voor een hele tijd tegenaan, want hoe leuk het dansen ook is, de randomstandigheden ben ik precies wat ontgroeid. We gingen dan ook wel naar een soort van massafuif in de Vooruit, ideaal is dat natuurlijk niet. Maar ik heb ervan genoten om nog eens met mijn booty te shaken!

Anderzijds: zingen. Een late ontdekking, enkele jaren geleden nog maar. Ik heb nooit zanglessen gevolgd, maar wel altijd graag gezongen. Voornamelijk in de badkamer en in de auto. Maar ook in een bandje. Met live muziek en een microfoon en een podium en een publiek en al!
Ik licht even toe.

In een niet zo ver verleden besloten Michiel en ik samen een hobby te beginnen.
Duiken.
Als in diepzeeduiken, met een fles lucht op je rug en zo. Het is eens iets anders. Er gaat een nieuwe wereld voor je open, die onder water. Soms wat eng, maar meestal erg mooi en apart. Alleen, de hobby is intensief, veeleisend en duur. Je moet veel trainen, veel duiken in het koude Nederlandse water om je opleidingen en ook diploma's tot een goed einde te brengen en het is gewoon ook telkens veel gedoe.  Om een halfuurtje of uurtje de Oosterschelde onder water te verkennen, ben je een ganse dag kwijt.
Zwangerschap en duiken gaan in geen geval samen. En zo, terwijl het leven in mij groeide, is onze hobby een stille dood gestorven. Veel respect voor zij die de hobby trouw blijven beoefenen, maar zo ver rijkt onze passie niet.

Maar dat bandje dus. De duikclub houdt elk jaar een bbq, vlak voor de zomer. Ze nodigen dan ook altijd een bandje uit om voor wat sfeer te zorgen. 2 jaar geleden leek het ons leuk om een bandje te starten met leden van de duikclub die buiten duiken ook op wonderlijke wijze nog tijd vonden om muziek te maken.
Michiel is écht muzikaal, speelt piano en drum, dus zag dat wel zitten. Mij leek het eindelijk een kans om eens te zien hoe mij dat zou afgaan, écht zingen. Was ik goed genoeg???
Zingen in een microfoon met live muziek bleek een stuk moeilijker dan meezingen met een CD in de auto. Tiens tiens. Maar het lukte. Met veel oefening vond ik meer en meer mijn stem. En in juni 2012 stonden we op een podium voor een publiek van pakweg 100 man het beste van onszelf te geven.


Het was heel leuk en ik mis dat zingen eigenlijk ook wel.
Wie weet komt er ooit nog een dag dat ik terug op een podium sta, achter een microfoon...

Voorlopig stel ik mij dus tevreden met meekwelen in de auto en occasioneel uit dansen. Een liedje zingen en bijhorend dansje placeren in onze living moet ook af en toe kunnen.

En last but not least, ik zing en dans elke dag voor en met Joanna. Want onze muzikaliteit heeft ze in elk geval geërfd.
Wie weet wordt ze wel zangeres, of danseres, of pianiste.
Wat is de minimum leeftijd voor de Koningin Elisabethwedstrijd?


vrijdag 21 februari 2014

Weekly Well-being Wisdom #4

Uitkijken naar leuke dingen is fijn, maar vergeet niet: je leven speelt zich hier en nu af!


woensdag 19 februari 2014

Trivia #3

*
Joanna lijkt op Michiel, daar is iedereen het over eens. Het zijn vooral de donkere ogen die opvallen. Ik ben daar zeer blij mee, met die gelijkenis. Niet alleen heeft ze prachtige kijkers met lange wimpers (hoera!), maar ik zie krulletjes verschijnen, als ik goed kijk. Hopelijk zijn het blijvertjes!


*
De wereld op z'n kop.
Ik ben tegenwoordig sneller op mijn werk van bij mij thuis (18 km met enkele probleemzones) dan van bij mijn ouders (15 km quasi zonder probleemzones). Dat laatste gaat namelijk via de R4, bijna rechtstreeks van deur tot deur zonder al te veel hindernissen.
Maar nu niet meer ,want de Genste wegen en verkeer zijn weer goed bezig, timing-gewijs. Quasi alle afritten op de R4 richting UZ Gent zijn afgesloten, waardoor die ene die overblijft uiteraard onbegonnen werk is. Alternatieve routes langs de Dampoort of door Gent-centrum zijn - obviously - ook niet echt een optie tijdens de ochtendspits.
De omweg die ik dus afleg om van bij mijn ouders op mijn werk te geraken is belachelijk gigantisch (26 km!), maar wel de enige manier om een beetje vooruit te komen. Brengt mijn reistijd met wat geluk op 45 minuten...
Stalen zenuwen hebt ge daarvoor nodig, zeker op maandagochtend!
*
Wij zitten met een zieke deze week, die een streng verbod kreeg om naar de onthaalmoeder te gaan. Met ziektebriefje en al. Wij kregen een briefje voor sociaal verlof, ook wel omstandigheidsverlof wegens overmacht. Weer iets bijgeleerd.
Gelukkig springen de grootouders bij, want zomaar eventjes een week ongepland niet komen werken is niet echt mogelijk, hoe aantrekkelijk dat ook lijkt.
*
Dit is trouwens onze zieke. 

Begrijpen wie begrijpen kan, vrijdag viel de kinderarts bijna achterover van de omvang van de dubbele oorontsteking en werd er duidelijk bezorgdheid geuit over de bronchitis. Ze krijgt dus een redelijk zware dosis antibiotica, ik begin te vermoeden dat daar misschiel wel meer in zit dan beweerd wordt. 
Pepmiddeltje, anyone?
Nu ja, ik klaag niet, ik mag een dagje thuisblijven met een hypervrolijke dochter. Feestje!
*
Newsflash: onze premier heeft een blootje. Net als gij en ik. 
Een blote poep, ja, dat zou erover zijn, dat is privé. In onze maatschappij, tenminste.Maar een blote rug? Omdat hij toevallig premier is, kan dat plots niet, een blote rug hebben? Moet hij dan in de zomer aan het strand ook in kostuum met strikje zitten?
Wat ik het allerminst begrijp aan dit alles, is de tijd die daar in de media al aan besteed werd. Er zijn écht wel belangrijkere en interessantere zaken te melden hoor. Maar dat lijkt een ziekte van deze tijd, helaas. Muggen worden olifanten en échte olifanten worden vaak genegeerd. Ik heb mij voorgenomen om over te schakelen op CD's in de auto ipv radio, gedaan met ergeren!
*
Nog mensen die de lente al een mini-beetje voelen komen?
*grijns*

zondag 16 februari 2014

Weekly Well-being Wisdom #3

Beetje later deze week, want vrijdag was zieke-dochter-dag dus ik voelde het thema niet echt aan toen.
Intussen beterschap in zicht, een zalig zondagnamiddags zonnetje, dus tijd voor wat bezinning!


vrijdag 14 februari 2014

Den buiten proportie agenda

In mijn pre-mama-tijdperk, kende ik mijn agenda uit mijn hoofd. Ik noteerde alles wel, maar raadpleegde dat nooit. Iets wat mij nu echt niet meer lukt. Staat het niet in mijn iphone, dan vindt het niet plaats, simpel. Dus als ik nu in al die drukte iets vergeet te noteren, heb ik het vlaggen. Ik speel daarom op zeker: altijd noteren in de iphone, bijna altijd noteren in mijn Outlook agenda en proberen te noteren op de kalender thuis maar dat laatste durft wel eens vergeten te worden.
Gevaarlijk, want dat is vooral Michiel zijn houvast. Hij is, in tegenstelling tot mij, geen planner. Nooit geweest, zal het nooit worden. Met een kindje wordt een minimum aan plannen echter onvermijdelijk en ik moet zeggen dat dat steeds vlotter gaat. Een mens groeit daarin :-)

Maar tegenwoordig loopt het de spuigaten uit, met die agenda van ons.
Het ding begint ei-zo-na een eigen leven te leiden!

Alvorens iets te agenderen, wordt altijd eerst overlegd met de wederhelft. Onontbeerlijk geworden sinds Joanna er is. For obvious reasons, het brave kind kan nog niet echt haar plan trekken thuis.

Tegenwoordig houdt dat dagelijks whatsapp verkeer in. Veel dagelijks whatsapp verkeer, want de afspraken blijven maar op ons afkomen.
Bezoekje aan ouders, binnenspringen bij grootouders, langsgaan bij zus, gerief ophalen bij pier, gerief afzetten bij pol, date met de nichtjes, dat met vriendinnen (zonder mannen), date met vriendinnen (met mannen), date met andere vriendinnen, date met nog andere vriendinnen, uitgaan met vrienden (dat is geen date, onder de mannen), date met ons 2tjes, uitje met ons 3tjes, volk ontvangen thuis,...
En als we rond zijn, doen we alles opnieuw.

Dat alles moeten we dus afgestemd krijgen.

Ik ben van het type dat niet graag iets mist. Ik kan al wat beter loslaten dan vroeger en wring mij niet in onmogelijke bochten om toch maar elke afspraak te halen. Maar als het enigszins mogelijk is, ben ik toch van de partij. En gezien ik dus niet goed nee kan zeggen, loopt het de spuigaten uit met onze agenda.

And I love it!

Ja, het is druk drukker drukst! Nee, dat is niet altijd bevorderlijk voor de innerlijke rust. En ja, af en toe een avondje zetel hangen en lekker niksen is een must. Maar mijn sociale contacten zijn heilig dus een (over)volgeboekte agenda neem ik er graag bij.

Natuurlijk moeten we daar tegenwoordig wat flexibel in zijn. Als Joanna van het ene op het andere moment 40 graden koorts maakt, gooit dat al eens wat roet in het eten. Het arme kind heeft een dubbele ooronsteking om U tegen te zeggen en een goeie bronchitis erbovenop. Verdict: antibiotica, véél pijnstilling en controle binnen een week want het moet echt in de gaten gehouden worden. En o ja, gans de week thuis.
Dus wij gaan onze agenda eens herzien. We maken daar geen spel van, it's part of the game. Mijn Valentijnsuitje is alvast in het water gevallen, maar mama-zijn gaat nu even voor, druk of niet.

Veel beterschap, kleintje!








woensdag 12 februari 2014

Trivia #2

*
Ongelooflijk hoe het weer mijn gemoed (en dat van vele anderen) kan beïnvloeden. 
Zon = instant happiness, zeker tijdens deze donkere dagen. Die langzaam maar zeker lengen, godzijdank. Jammer dus van dat vuil herfstweer tegenwoordig, maar na regen komt zonneschijn. Keeping the faith!
*
Ik ga binnenkort nog eens uit. Echt uit, met feest en dansen en al. Ik kijk daar enorm naar uit! 
Logisch ook, want bij het plannen ervan ontdekte ik dat het meer dan een jaar geleden is dat ik dat nog eens deed (trouwerijen uitgezonderd). En ik dans zo graag! Schande dus, maar ook niet abnormaal natuurlijk, gezien bijna elk (baby)vrij moment het voorbije jaar ging naar bijslapen. 
Maar het is hoog tijd daar eindelijk terug verandering in te brengen. Houd mij nu nog maar eens tegen!
*
Vinden jullie het ook zo fijn om 4 maanden lang op uitvergrote gezichten van politici te moeten zitten kijken?
*
Nog zo eentje: nu al paasversiering in de winkels??
*
Wat is eigenlijk de officiële peuterleeftijd? Bestaat dat wel? Ik zeg precies al maanden "ze wordt meer en meer een peutertje" en dat is natuurlijk wel zo. Maar vanaf wanneer kan ze echt als peuter door het leven? Moet ze voldoen aan een aantal voorwaarden, of is het gewoon puur op leeftijd?
Voorlopig is ze nog baby hoor, maar elke dag een mini beetje minder.
Niet te snel hé!

*
Ik kan verschrikkelijk hard vloeken als 1 of ander software programma (zoals Word, of Excel, of andere van die Microsoft gedrochten) niet doet wat ik wil dat het doet. Met de beste wil van de wereld niet.
2 words: Anger Management!
*
Mijn lief bakte een brood vorige week. Iets waar ik mij zelfs niet aan zou wagen. Het was vreselijk lekker.
In alle eerlijkheid, hij is een betere kok dan ik. Hij doet het ook graag, that helps. Maar toegegeven, sinds we tussen de boeren wonen, schep ik zelf ook steeds meer plezier in self-made stuff. Ik maak bijna wekelijks verse soep, mede dankzij ons biopakket dat op dat vlak een waaier aan mogelijkheden biedt. Maar ik ga daar nu ook niet in overdrijven, want ik ben een veel te ongeduldig type om bezig te zijn met cupcake kunstwerkjes en dergelijke.
Zelfkennis is het begin van alle wijsheid!


*
Waar ik dan wonder boven wonder wél veel geduld kan voor opbrengen, is handwerk. Breien, haken, naaien, you name it. Dat brengt een soort rust met zich mee. Die concentratie, dat ritme, het werk zien vooruit gaan,... Dus daarom, vanaf september, gaat dees hier naar de naailes! Want hoewel ik dat graag doe, kan ik er niet veel van en daar moet verandering in komen.
3 keer raden wiens garderobe daar het meest baat bij zal hebben...
*
Ik herontdekte deze week Cultuur met een grote C. Dankzij mijn zus, die als pers- en communicatieverantwoordelijke werkt bij LOD muziektheater. Wij gingen kijken naar "An old monk" in Oosterzele, of all places. Mooie nieuwe zaal, maar vooral een schitterende voorstelling. We hebben allebei echt genoten en vooral besloten om dit terug vaker te doen. Die babysitdienst waar ik hier over sprak, wordt binnenkort getest!  

zondag 9 februari 2014

Run Céline Run

Om even verder te gaan op wat ik vorige week schreef, over sportkriebels.
Waarom ik (voorlopig) niet ga lopen.

Ik ben geen loopster, nooit geweest. Ik kan mij niet herinneren dat ik het ooit leuk vond. Zelfs als kind, op de trainingen in de turnclub, baalde ik als we moesten lopen als opwarming.

Mijn enige motivatie om te lopen, is als er iemand achter mij zit die ik daar absoluut niet wil hebben. Dan zal ik wel vooruit geraken.

Maar nu met de kriebels en de buitenlucht, ben ik geneigd het toch nog eens een kans te geven.
Wie weet!
Ik ben alleen wat bang voor de lichamelijke gevolgen. Ik ben namelijk niet alleen hyperflex (Cirque du Soleil, remember?), waardoor al mijn gewrichten zwaarder belast worden dan eigenlijk gezond is. Neen, ik heb ook platvoeten.
Jup, platvoet Céline.
De wreef van mijn voet zakt serieus door. Waardoor ik zowel mijn knieën als mijn rug verkeerd belast.
Dan zwijg ik nog over mijn chronisch ontstoken slijmbeurzen in mijn heupen (waar ik intussen mee heb leren leven en die ik dus negeer) en de - voor mijn staartbeentje zeer pijnlijke - gevolgen van bekkeninstabiliteit die zich dagelijks goed laten voelen.
Het behoeft dus niet veel uitleg wat een rondje lopen met mij doet.

In mijn studentenjaren kreeg ik ook eens zo'n "ik wil lopen" aanval. 1 tochtje later had ik een achillespeesontsteking. En enkele jaren geleden kreeg ik nog zo'n aanval. Ik heb een week pijn gehad in mijn knieën.

Ergens, ooit, had ik steunzolen. Toen ik sneakers inwisselde voor hakken, jaaaaaren geleden, bleven die steunzolen in een paar sneakers zitten en ik denk (hoop) dat ze daar nu nog zitten. Ik heb de sneakers nog, ik gebruik ze als afgedankte schoenen om in de tuin te werken :-) Alleen zijn die na de verhuis ergens in onze garage beland, ik moet eens goed zoeken...
Ik kan mij niet herinneren of die loop-probeersels met of zonder steunzolen waren. Ik hoop zonder, ik vrees met.

De bedoeling is in elk geval:
* de sneakers zoeken en hopelijk vinden
* de steunzolen eruit vissen (als die er nog in zitten!)
* de steunzolen in loopwaardige schoenen wringen
* mijn voeten erbij wringen
* lopen, of toch proberen
* zien in hoeverre mijn lijf dat overleeft

Dat is niet voor morgen, maar wel voor 1 dezer weken.

Laten we eerlijk zijn, ik heb er zin in, maar geen goed oog. Neen, dat niet.

Maar niet getreurd, er is een back-up plan! Zwemmen!
Helaas niet met vriendinnen in het Gentse want ik vind het te zot om nog eens uur in de auto te zitten 's avonds om te gaan sporten.
Gelukkig is hier op den buiten ook enige vorm van beschaving, zoals een stedelijk (hihi) zwembad in Zottegem, waar ik extreem goedkoop baantjes kan gaan trekken. Dus als dat lopen niets wordt, weet ik waar naartoe.

En wat zie ik op de website? Watergewenning voor baby's!
Ooooooh klap klap in de handjes, dat zie ik zó hard zitten! Vandaag deden we een voorproefje dat ten zeerste in de smaak viel.



Eind maart is de eerste sessie, voer voor een blogpost gegarandeerd!

vrijdag 7 februari 2014

Weekly Well-being Wisdom #2

Strooien maar!!!


Blogameetup!

Aan alle bloggers en blogsters van de lage landen, meer bepaald aan zij die het nog niet gelezen zouden hebben op al die andere blogs van de lage landen:

Big Blogameetup op 8 maart! 
Kom van achter je scherm en schudt elkaar de hand, geef elkaar een high-five, een knuffel, een dikke toes (maar hou het proper).

Waar? Wasbar in Antwerpen
Wanneer? Afspraak om 18u
Wie? Alle bloggers en blogsters die hun collega's wel eens in levende lijve willen ontmoeten. Behalve ondergetekende, want die is dan aan het (après-)skiën in de Oostenrijkse bergen. You win some, you lose some. Volgende keer maak ik dat goed, want die eerste keer zal zo'n succes zijn, dat dit de start is van een nieuwe traditie.

Be there!


woensdag 5 februari 2014

Den buitenlucht


Als kind was ik een echte spring-in-'t-veld. Dag in dag uit turnen en dansen, er was geen houden aan. Letterlijk een beetje te veel van het goede, want op mijn 14de (!) bleek ik een rugletsel te hebben overgehouden aan al dat sporten, door overbelasting. Ik plooide namelijk in alle richtingen, beetje Cirque du Soleil-achtig, waar in de turnclub - die zeer competitiegericht was - gretig gebruik van werd gemaakt.
Te gretig, helaas.
Het verdict was hard: ofwel wat zware spuiten hier en daar en nog een paar jaar verder turnen om dan helemaal kapot te zijn, ofwel kappen. Maar dus echt STOP. Geen "impactsporten" meer.
Wat wil zeggen dat ik nog kon kiezen tussen zwemmen en fietsen. Tja...

Uiteindelijk besloot ik om nog 1 keer in de week te blijven dansen (ik was een echte ballerina, jaja), want helemaal stoppen zag ik echt niet zitten. Ik was extra voorzichtig met de rug en dat ging prima.
Dat letsel gaat nooit meer weg, maar veel last heb ik daar niet van. Het speelt op bij bepaalde bewegingen, zoals dweilen of stofzuigen (neen dat is geen flauw excuus) of bijvoorbeeld badminton (instant pijn!). Maar ik speel geen badminton, dus dat probleem stelt zich niet echt.

Deze kleine historiek om te schetsen hoe het komt dat ik van een zeer sportief kind ben geëvolueerd naar een minder sportieve volwassene. Dansen ben ik nog heel lang blijven doen, 1 keer per week kon de rug blijkbaar wel aan.
But life happened.
Op een zeker moment werd het moeilijk om mij te houden aan een vast moment in de week. Ik vond dat te beperkend voor mijn vrijheid, haha. Dus schakelde ik over naar pilates- en BBB-achtige lessen bij een fitnesscomplex dat elke weekavond een uitgebreid aanbod had. Kon ik lekker gewoon kiezen om te gaan sporten wanneer het mij uitkwam. Dat heb ik ook een paar jaar volgehouden.
But then motherhood happened.
De eerste 4 maanden waren loodzwaar, sporten was toen wel het laatste waar ik aan dacht. De 4 maanden daarna moest ik bekomen en bijslapen én zijn we verhuisd. Veel excuses, I know, maar sporten is toch enkel leuk als je er de tijd voor hebt en je niet in bochten moet wringen en moet stressen om het te kunnen doen. En laten we eerlijk zijn, ik had er gewoon echt geen zin in.

En toen, plots, enkele weken geleden, begon het te kriebelen. Zomaar, uit het niets. Waaraan het precies ligt, is mij een raadsel. Ik wijt het aan de gezonde buitenlucht.


Voorlopig blijft het bij 1 keer per week omdat wij nu eenmaal veel andere bezigheden hebben en ik ook wel graag eens een avondje thuis relax. Maar die ene keer ruikt al een beetje naar meer! Nu is het aanbod in het fitnesscentrum in Zottegem uiteraard een stuk kleiner dan in Gent en ik ben nogal kieskeurig. Op maandagavond heb ik daar mijn ding gevonden, maar ik zou toch naar 2 sportmomenten in de week willen gaan. Nog even zoeken naar hoe dat best aan te pakken...

Nu zou je kunnen denken, waarom ga je niet lopen? Dat doe je gewoon wanneer het je uitkomt.

Ja.
Maar zo eenvoudig ligt dat niet.

Dit is een blogpost, geen boek, dus ik kom hier later nog op terug.
Promise!

zondag 2 februari 2014

Trivia #1

Mijn nieuwe anti-"dear diary" project!
Bedenkingen van de voorbije week die mij bijbleven, zowel belangrijke levensbeschouwingen als de meest banale dingetjes. Enkel die zaken die voor publicatie vatbaar zijn, uiteraard ;-)

*
Dit moet mij even van het hart: ik hou van onze vaatwas. Ik word echt oprecht gelukkig van dat ding. En dan denk ik, hoe deden de mensen dat toch zonder, vroeger? Zonder tv, zonder telefoon, zonder auto, ik kan het mij allemaal wel voorstellen. Maar zonder vaatwas? Zeker met een huis vol kinderen. Respect voor de moeders van toen, maar ik ben blij dat ik in de 21ste eeuw leef!
*
Zou er ooit een tijd komen dat het weekend 3 dagen telt? Vroeger was er alleen de zondag als rustdag. Dankzij wat revolutie en vooruitgang, was daar plots ook de zaterdag. Zal de werkende mens in de toekomst de vrijdag erbij eisen? Of de maandag, stel je voor. Als we slim zijn, wel, volgens deze voorstander. Ik zie dat in elk geval zitten...
Iemand die 40 rijdt op een baan waar je 70 mag, wat bezielt die persoon eigenlijk precies?
En wat bezielt de bedenkers van reclame voor bijvoorbeeld Antikal, of Dash? 
Fascinerend vind ik dat!
* 
Wat ik ook fascinerend vind, is de mens, als wezen, in alle opzichten. Kijk maar bijvoorbeeld naar het programma "2013" dat te zien was op Vier. 
Mama zijnde, zit je er natuurlijk met je neus bovenop, op al dat fascinerends. Je ziet een hulpeloos wezentje op een jaar tijd uitgroeien tot een bewust persoontje met een eigen willetje. Ik geniet enorm van hoe Joanna mij blijft verbazen. Er zijn echt weer sprongetjes genomen de voorbije weken. Grappig hoe trots ik ben dat ze nu een telefoon effectief tegen haar oor houdt (in plaats van in haar mond te steken). Nog grappiger is dat ze nu te pas en te onpas elk speeltje tegen haar oor houdt en "ta" zegt. Tja, als ze iets doet, doet ze het voor de volle 200%...


* 
Je familie kies je niet. En boy, heb ik geluk gehad. Dat begin je te beseffen op een zekere leeftijd, en dat besef groeit alleen maar met ouder worden. Ik vind mijn ouders gewoon de beste ouders ter wereld, punt. En mijn zus de beste zus ter wereld. Zeker sinds Joanna er is, besef ik maar al te goed wat ik aan hen heb. En ik weet bijgod niet hoe ik hen ooit kan bedanken...
*
Geluk zit in een klein hoekje (dat bewijst zij ook). In een hoekje van de Casino in Dikkele bijvoorbeeld, waar je in februari op zondag gratis wafels kan krijgen, gebakken op de Leuvense stoof. 
Op een prachtige zondag als vandaag, vervolmaakte dat een schitterend weekend vol rust, ontspanning, samenzijn met vrienden en familie en - raar maar waar - tijd. Voor het eerst sinds lang (mensenheugnis? Allez ja, mijn heugnis in elk geval), had ik het gevoel echt tijd te hebben, om te doen wat ik graag doe met de mensen die ik graag zie. 
Hopelijk is de trend voor dit jaar gezet!