Born to run

Je moet weten, er is 1 man met wie je me altijd moet delen, en dat is Bruce Springsteen.
The Boss.
Hij heeft zijn bijnaam niet gestolen.
3 maal heb ik hem al live gezien en ik kan er niet genoeg van krijgen. 3 noten moet ik horen, van om het even welk Springsteen nummer, en meteen gaat de radio harder. Zelfs als ik op dat moment met iets helemaal anders bezig ben, in een druk gesprek verwikkeld bijvoorbeeld, hoor ik het nog. Het is sterker dan mezelf.
Ik zou hier de langste blogpost ooit kunnen neerpennen over deze levende legende, maar dat zou ons te ver brengen. Ik wou gewoon even een topmoment van dit weekend beschrijven, tot nu toe dan toch, want we zijn nog maar halfweg.

Ik rijd door de velden, op weg naar huis, met een slapende Joanna op de achterbank. Het schemert, het is bijna donker zelfs. In de verte zie ik de laatste zonnestralen die de horizon strelen en een prachtig kleurentafereel werpen op de bewolkte lucht.
En dan hoor ik de eerste tonen van "Born to run", dat een topnummer is en blijft. Niet alleen is Springsteen een muzikaal genie, het is ook een ware poëet. Dit nummer vraagt erom meegezongen te worden, van begin tot einde. Muziek en woord vullen elkaar perfect aan, zijn 1 eigenlijk en maken het lied tot wat het is. Wat het voor mij helemaal af maakt, is als ik het hoor terwijl ik rustig achter het stuur zit, rijdend door het platteland, terwijl mijn gedachten even afdwalen. Want zijn we niet allemaal een beetje born to run?

Deze wilde ik jullie dus niet onthouden.
Hier, geniet ervan, de roadtrip taferelen (gaan voor mij hand in hand met The Boss) moet je er zelf bij verzinnen.

Inspiratie en confrontatie

Voor het eerst deze week heb ik wat tijd om ongestoord te schrijven. Er is echter sprake van een licht gebrek aan inspiratie. Het gezinsleven gaat hier meestal ook gewoon zijn gangetje, net zoals elders.
Het spannende deel van de week moet wel nog komen. Ik ben dit weekend single mom voor 3 dagen en 2 nachten. No big deal, dat weet ik, maar wel de eerste keer, dus toch een beetje benieuwd wat dat gaat geven.

Manlief gaat met andere mannen naar Budapest, de gelukzak. Staat op mijn to-do lijstje van citytrips, maar is er nog niet van gekomen. Maar ik gun het hem van harte, kan hij alvast op verkenning voor wanneer wij samen ook eens gaan :-)

Daarenboven levert het komende weekend ongetwijfeld interessant blogvoer op!

Verder heb ik eigenlijk niet veel noemenswaardig te vertellen, toch niet platteland-gerelateerd. Na een topweekend verloopt de week tot nu toe heel gewoontjes. Werken, eten, slapen (ononderbroken! woehoew!) en tussendoor volop van Joanna genieten.

Zij is namelijk punten aan het scoren bij mama en papa deze week. Flink slapen, flink eten, flink spelen en zo verschrikkelijk schattig. Een geboren verleidster. Ik vind het vooral heerlijk hoe communicatief ze nu wordt. Ze vertelt verhalen dat het een lieve lust is, tegen al wie (of wat) het wil horen. Of tegen al wie (of wat) ze tegenkomt op haar weg, nu ze sinds enkele weken kan kruipen en elke dag wat aan snelheid wint. Niets is nog veilig en we hebben ogen te kort, maar wat is het fantastisch om haar de wereld te zien ontdekken.

En tegelijk levert al dat groot worden ook soms een confronterend momentje op. Afscheid van de maxi-cosi bijvoorbeeld. Hoewel het een onding is waar ik mij een breuk aan hief, deed het toch wat raar toen die vanmorgen thuis leeg achterbleef.
Reality-check!
Joanna hoor ik niet klagen, die zit gezellig op haar troon op de achterbank, blij dat ze eindelijk naar buiten kan kijken zonder haar nek te verrekken of haar buikspieren te overbelasten. Om vervolgens binnen de 5 minuten in slaap te sukkelen natuurlijk.

Nog zoiets confronterend: de kleertjes waar ze nu toch écht niet meer in kan in dozen moeten steken. Het klinkt misschien raar, maar met die eerste babypakjes had ik geen moeite. Ze was er zo snel uitgegroeid dat ik geen tijd heb gehad om er echt aan gehecht te geraken en er zaten ook niet echt topstuks bij, wat intussen wel al het geval is. Onlangs heb ik een bloesje/hemdje van Fred en Ginger met pijn in het hart in een unisex-doos gestopt (yep, er zijn unisex-dozen en girls-only-dozen, ik ben extréém voorzienend). Niet dat ik zo'n merkmadam ben, absoluut niet, maar het was zo'n leuk stuk én ik had het voor 4 euro of zo op de kop getikt op een rommelmarkt. Met zoiets ben je toch extra blij! En nu ligt het dus voor onbepaalde tijd in een doos, ze heeft het hooguit 5 keer gedragen. Ze zag er wel elke keer schitterend uit ;-)

Maar looking on the bride side, nu is er plaats voor wat nieuwe aanwinsten. Daar maak ik zéér binnenkort werk van...

Ziezo, er is uiteindelijk toch nog wat uit mijn pen gevloeid, ook al had het weinig te zien met het leven op den buiten. Het is in elk geval wel het leven zoals het is: niet altijd inspiratie en soms wat confrontatie.
Ook goed hé!

Project integratie #2

Zondag Blogdag. Dat is intussen wel duidelijk. Het is dan ook 1 van de weinige "vaste" (dat is een relatief begrip) rustmomenten in de week voor mij. Bovendien een goed vertelmoment, zo op het einde van het weekend. Fijn om even stil te staan en terug te blikken op de voorbije 2 dagen, die zoals altijd veel te snel voorbij vliegen.

We maken langzaam maar zeker werk van onze integratie, wanneer we een gaatje hebben in onze drukke agenda's (ja, meervoud, onze agenda's zijn lang niet altijd identiek!). 

Deze keer op zowel vrijdag, zaterdag als zondag en dat op 3 verschillende manieren. We willen het vooral spannend en avontuurlijk houden ;-)

Vrijdagavond gingen we eten in (houd u vast) kroeg-brasserie-grill-feestzaal "De Klokke" in hartje Beerlegem, zo'n 2 (of misschien wel 3?) km van bij ons. We passeren daar quasi elke dag, dus het werd hoog tijd er ook eens binnen te stappen.

We kregen de typische brasserie-menukaart in onze handen gestoken, klassieker krijg je het niet. Ik keek wat op van de prijzen want ik had het goedkoper verwacht dan in Gent (naïef?), wat het niet was. 22,5 euro voor een steak met pepersaus, salade en kroketjes: niet heel duur maar zeker ook niet goedkoop. Ik geef het eerlijk toe, ik was wat sceptisch.

Maar hetgeen ik kreeg voorgeschoteld, overtrof al mijn verwachtingen. Je moet weten, de specialiteit daar is steengrill (zijnde letterlijk een rooster boven steenkool, in de eetzaal zelf) en deze wordt bediend door de man des huizes/uitbater en dus ook deels kok. Die had dat duidelijk nog gedaan. De steak was per-fect, lang geleden dat ik hem zo lekker heb gegeten (9 kansen op 10 neem ik steak met pepersaus als dit in een brasserie op de menukaart staat, ik wil die overal testen...)

Goed begin van het weekend dus, en alweer een vinkje op het lijstje "te bezoeken restaurants in de streek".

Zaterdag zijn we (onder andere, want de dag zat weer goed gevuld) 's avonds gaan aperitieven in "De Casino" in Dikkele zelf. Die bewuste vrijdagavondse after-work drink, dat is er nog niet van gekomen, en staat dus nog op het to-do lijstje. Maar op zaterdag verzamelt daar toch blijkbaar ook veel lokaal volk. Zo ongeveer iedereen die er binnen kwam, kende elkaar. Behalve wij dus, we werken eraan :-) Joanna was uiteraard weer mee (dankbaar om nieuwe mensen te leren kennen, zo'n schattig kind meenemen, je wordt gewoon veel sneller aangesproken) en gedroeg zich, naar goede gewoonte als ze op café mag, voorbeeldig. De cava kost er 4 euro, is lekker en wordt in een mooi glas geserveerd. Goedgekeurd! Dit moeten we gewoon op regelmatige basis blijven doen, niet alleen om onze buren te leren kennen maar ook omdat het leuk en gezellig is. En handig: 5 minuutjes stappen, Joanna dragen we gewoon op de arm en we kunnen snel naar huis als dat zou moeten (baby-emergencies, altijd rekening mee houden).

Zondag tenslotte, hebben we voor het eerst een echte wandeling gedaan in de streek, dankzij initiatief van vrienden die zin hadden om een frisse neus te halen (en wij zijn daarvoor tegenwoordig het gezelschap bij uitstek, wonende op den buiten).
Nu ja, die wandeling was op kindermaat, gezien het gezelschap bestond uit 4 volwassenen, 1 bijna 3-jarige dappere avonturier en 2 kleine madammekes van minder dan een jaar. Dus ook 2 buggy's en een loopfietsje.
We hebben een toerke gedaan door de velden hier vlakbij, pakweg een kilometer of 2, met als belangrijkste bezienswaardigheden schapen, ezels, paarden, iets dat op een kruising tussen deze 2 laatste leek, een kever (het beest, niet de auto), bieten als veevoeder (of als speelgoed voor de mannen) en een grote traktor die langsreed (topmoment voor de dappere avonturier in het gezelschap). Maar ondanks de kleinschaligheid van de onderneming, heb ik er echt van genoten. Mooie vergezichten over de velden, een frisse wind waar je een rode neus van krijgt (snufsnuf) en het besef dat dit is waar wij wonen. Heerlijk.

Joanna vond het ook heerlijk, vooral dan het bijhorende dutje. Halverwege het parcours vielen de oogjes toe en na thuiskomst heeft ze nog een uur verder geslapen in de buggy in de garage (modderwielen!), lekker warm ingeduffeld en gelukzalig in dromenland.

Al bij al een topweekend voor ons project. En dan heb ik het nog niet gehad over onze uitstapjes naar Gent, want uiteraard kunnen en willen wij onze stad ook niet te lang missen. Zaterdag kocht ik moois voor mezelf (de huiszwaluw-bon, remember) en zondag voor Joanna (Petit Bazaar beurs in ICC, kwijlkwijl).

1 van de vondsten bij De Huiszwaluw

De combo oker-bruin kan ik moeilijk weerstaan. En die "open rug"!

Al bij al dus een topweekend tout-court. 

Dat er zo nog veel mogen volgen!

Logeerpartijtjes

Joanna is uit logeren bij 2 van haar grootste aanbidders, pepé en oma (voor mij zijn dat papa en mama). Ik mis haar al een beetje. Zo gaat dat, als ik meer dan 24u van haar gescheiden ben. Dat is altijd heel dubbel.

Enerzijds

Freedom! Uitslapen! Ons goesting doen! Voortwerken zonder onderbreking aan wat dan ook! Efficiënt shoppen! Uit eten! 

Anderzijds

De werkvloer niet met een huppelpasje verlaten omdat je het kleine monster mag gaan oppikken en knuffelen. Geen babygiechel of -schaterlach in huis. Niet ontdekken wat ze nu weer kan. Haar afwezigheid laat gewoon altijd een beetje een leegte.

Dan is er gelukkig de smartphone, fototoestel bij uitstek (voor mij toch) om te pas en te onpas kiekjes te maken. Vooral van haar, uiteraard. En filmpjes, heerlijk voor later!
Dus dan scroll ik snel eens door mijn foto's en zit ik als een dwaas te glimlachen naar dat schermpje. Ziet er allicht niet uit, maar ik voel mij instant beter.

Veel pret!

Andere mensen verleiden

Klassiek: al spelend in slaap vallen

Maar ook al mis ik haar dan telkens, dat uit logeren is verdraaid handig! Zeker nu we net verhuisd zijn en nog een lange to-do lijst hebben af te werken. Dat moet niet rap-rap, maar het moet toch een béétje vooruit gaan. En alle liefde ten spijt, gaat dat gewoon vlotter zonder baby erbij.
Logeerpartijtjes zijn dan de ideale oplossing: wij doen ons ding, de grootouders zijn in de wolken en Joanna wordt verwend. Mooi toch?
Ik vind ze nu nog een beetje te klein voor een "externe" babysitter, maar ik heb toch alvast wat opzoekwerk gedaan. Gezien wij niet meer zo dicht bij ons fantastisch opvangnet (dat wij eeuwig dankbaar zijn!) wonen, zal een babysit uit de buurt op termijn de handigste oplossing worden.
En ja, ook in het landelijke Zwalm met al z'n kleine deelgemeentjes, is er keuze genoeg. Via de gezinsbond, of via sloebersit, waar je op de website een babysit in je buurt kan zoeken. Wij deden alvast een pre-screening op basis van de profielen van de jonge vrijwilligers in de omgeving van Dikkele.
Wie mij kent, weet dat ik graag voorbereid ben ;-)

Deze keer profiteren we van onze extra vrijheid met wat ontspanning (wij verkennen restaurants in onze streek, daar lees je later ongetwijfeld nog eens over) maar vooral veel to-do's. Eentje waar ik echt naar uitkijk, is samen met Michiel iets uitkiezen om ein-de-lijk mijn geschenkbon van De Huiszwaluw aan te spenderen, want die staat op het punt om te vervallen. 
Daarvoor moeten wij pal in het centrum van Gent zijn, op een zaterdag.
Ik moet er geen tekeningetje bij maken: wij staan aan die deur op het openingsuur, zijnde 10u30, ook wel gekend als Joanna's vroege-lunch-moment. Je snapt waar ik naartoe wil, zo'n dingen zijn niet onmogelijk maar wel heel moeilijk met haar erbij. Bovendien kan haar buggy niet in die winkel binnen en los daarvan is Gent in het algemeen gewoon zeer buggy-onvriendelijk. Ik heb zelf vaak gevloekt op de ene buggy na de andere die op zaterdag van een tochtje door de stad een waar hindernissenparcours maakte. Nu ik zelf mama ben, probeer ik dat dus te vermijden in de mate van het mogelijke...
In elk geval, Joanna + huiszwaluw is een no-go en die bon moet op!

"Zeg mama, past het dat Joanna vrijdag blijft slapen? 

We komen haar dan zaterdag tegen de middag halen." 

Dat culinair uitje op vrijdagavond en de garantie op een nachtje doorslapen is mooi meegenomen ;-)

En toch zal ik zaterdag, op weg naar mijn ouders, enorm uitkijken naar het weerzien. Ik weet dat ze in zeer goede handen is en maak mij dus geen zorgen, maar het liefst van al heb ik haar dicht bij mij en mijn peperkoeken mama-hartje.

In de Kerstvakantie willen wij er eens op uit met ons tweetjes, 3 dagen - 2 nachten. Dat wordt een laaaaaaaaang afscheid...

Welkom

We zijn alledrie min of meer genezen. Driewerf hoera dus! Hoewel het lijkt alsof we onze portie snot voor deze winter al gehad hebben, vrees ik dat het niet de laatste keer zal geweest zijn. Joanna strooit haar microben namelijk zonder gêne lustig in het rond, zoals elk klein kind waarschijnlijk.

Dat ziek zijn heeft achteraf bekeken ook z'n voordelen gehad. De zoektocht naar kinderarts en huisarts in de buurt raakte in een stroomversnelling, dus dat is bij dezen alvast geregeld. De plaatselijke apothekeres kent ons ook al en dankzij mijn instabiel bekken geldt dat ook voor de osteopaat.
Wat mij hierbij vooral opviel, is hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Dat geldt niet alleen voor de zorgverstrekkers, maar voor zowat elke lokale handelaar of dienstverlener die wij hier al zijn tegengekomen. Het verschil met Gent is opvallend groot. Ik vermoed dat dat te maken heeft met de drukte van de stad en de gejaagdheid van de mensen. Het stressniveau ligt hier gewoon lager, dat voel je.
Misschien heeft het ook wat te maken met het "wij-gevoel" dat hier heerst. Enerzijds wonen hier "locals", mensen die hier geboren en getogen zijn. Anderzijds wonen hier ook "inwijkelingen" zoals wij, veel zelfs. Vaak jonge mensen die ook aangetrokken werden door de rust en het groen. Maar eender wie wij tegen komen, wanneer we laten vallen dat we net naar hier verhuisd zijn, heten ze ons stuk voor stuk welkom in de streek. Trots dat alweer jong volk voor "hun" streek heeft gekozen, of blij dat er nog mensen zijn die bewust kiezen om nieuwe horizonten te verkennen. Ik vind dat fantastisch. Van zo'n kleine dingen word ik instant vrolijk.

Ik werd dus ook instant vrolijk van onze nieuwe kinderarts. Via het ziekenhuis van Zottegem werd ik door een zeer vriendelijke receptioniste, die ruim de tijd nam om te luisteren naar mij, doorverwezen naar een koppel kinderartsen verbonden aan het ziekenhuis, maar met een thuispraktijk in Balegem, zo'n 10 minuutjes rijden van bij ons. Vervolgens nam ook de kinderarts zelf (we zijn bij de vrouwelijke wederhelft beland) ruim de tijd voor ons nadat ik diezelfde dag vlot een afspraak had gemaakt. Zeer ruim zelfs. Bijna een uur heeft ze voor ons uitgerokken, om zowel mij als Joanna te leren kennen en naar ons verhaal te luisteren (ze heeft al een deftige medische historiek, ons dochter). Nu, 3 weken later, ben ik er nog steeds laaiend enthousiast over, dat zegt al genoeg denk ik.
Dit is maar 1 voorbeeldje, maar dat "welkom in de streek en bedankt voor je bezoekje, kom zeker nog eens terug"-gevoel, vind ik hier zowat overal terug. Dat heeft mij aangenaam verrast, een blogberichtje waard dus.

Nog kort even over iets helemaal anders, het onvermijdelijke onderwerp, ons dochter. Die is vandaag 8 maanden jong en een grote sloeber aan het worden. Ze begint echt te communiceren, met woord (allez ja, brabbel) en daad. Ze doet van poepezit alsof ze nooit anders gedaan heeft, gaat al kruipend op avontuur en trekt zich recht aan haar park tot haar beentjes haar niet meer kunnen dragen. Ze stapt aan 2 handjes, nog zeer wiebelachtig, maar de stapbeweging heeft ze duidelijk al onder de knie. Ze is veel te ongeduldig (geen idee van wie ze dat heeft!) en dus snel boos als iets niet lukt. En het is een ongelooflijk showbeest (wel een idee van wie ze dat heeft, meterkes!). Hierbij het bewijs daarvan, intussen wel al van een maand geleden.

Wie begint te denken, is het daar nu echt allemaal rozengeur en maneschijn, op het platteland? Nee, uiteraard niet. Aan elke medaille is een keerzijde. Maar dat lezen jullie wel op tijd en stond. Voorlopig zijn wij nog te blij met onze keuze om al te beginnen zagen. Hopelijk blijft dat nog even zo!

Lucky us

*Zetelplof*

Eindelijk! Een moment van rust: het lief is gaan sporten en de dochter ligt al in dromenland. En ik bedenk: waar is de tijd dat ik tijdens het weekend echt kon uitrusten? Dat lijkt eeuwen geleden. Ik had toen wel geen lief en geen dochter en ik zou dus niet meer terug willen. En dat de weekends even vermoeiend (of zelfs vermoeiender?) zijn dan de werkweek, dat is een beetje ons eigen schuld, gezien we die gewoonlijk zelf helemaal vol plannen. Sinds we verhuisd zijn, is dat alleen nog erger geworden.

Enerzijds houden we uiteraard ons sociaal leven in stand tijdens het weekend. Is altijd zo geweest, zal altijd zo blijven. Onze vrienden en familie kunnen we niet missen. Nu we wat verder van Gent wonen, neemt dat dus ook wat meer tijd in beslag, maar dat hebben we er graag voor over.
Anderzijds hebben we nu een eigen huis dat we moeten onderhouden, en daar bovenop een eigen tuin. We hebben er bewust voor gekozen, voor een grote tuin, wetende dat dit veel onderhoud zou vragen. Wil je dat tuinonderhoud goed doen, dan vraagt dat niet alleen zeer veel tijd, maar dan moet je ook goed "gerief" hebben. Zoals daar zijn (ik heb al bijgeleerd!): een grasmachine (in ons geval een zitmaaier, pret!), een kettingzaag, een kliefbijl, een "cicateur" gelijk wij zeggen (in het mooi Nederlands heet dit een snoeischaar of takkenschaar), een stevige ladder, een kruiwagen, een bladblazer, een hakselaar, en ga zo maar verder. En een "remorque", ook wel aanhangwagen, voor de ongetwijfeld talloze uitstapjes naar het containerpark die nog zullen volgen.
Dit weekend was hoofdzakelijk gewijd aan "project remorque", wat Michiel betreft dan toch. Wij kopen dit - zoals zoveel zaken - tweedehands, deze keer ergens in het Antwerpse. Kader, as en wielen in prima staat, de rest aan vernieuwing toe. Dus nieuwe houten wanden, bedrading voor lichten vernieuwen, eens deftig kuisen met de hogedrukreiniger (die we ook ergens moesten gaan lenen),... Er kruipt dus best wel wat tijd in alvorens het ding werkelijk in gebruik kan genomen worden.
Ik heb daar op zich weinig aan bijgedragen, aan het project zelf. Maar onrechtstreeks ben ik natuurlijk wel betrokken. Joanna valt op dat moment helemaal onder mijn hoede, net zoals het hele huishouden, en zoals bij zovelen (denk ik toch) gebeurt de was en de plas hier in hoofdzaak tijdens het weekend.

Maar daar bleef het natuurlijk niet bij. Ik kom terug op wat ik eerder aanhaalde, ons fameus sociaal leven. Dit weekend schetst mooi wat dat over het algemeen ongeveer inhoudt.
Vrijdagavond hadden we 10 man over de vloer. Super gezellig, volop genoten (raclette dus zelf rustig mee aan tafel kunnen zitten), maar brengt uiteraard de nodige voorbereiding en opkuis met zich mee.
Zaterdag dan, gezien manlief over en weer moest naar ergens in Antwerpen om de bewuste remorque, last-minute beslist om zelf met dochterlief ook buiten te komen: social call met zus bij - in chronologische volgorde - oma, vriendin en ouders (allen in hetzelfde dorp, handig!). Gezellig en ontspannend, maar uiteindelijk bijna de ganse dag van huis geweest en dus bij thuiskomst in de vroege avond nog wat inhaalwerk qua was en plas én mij ook opmaken voor een avondje uit met Michiel (met dank aan meter Sara als superbabysitter), waar ik ook graag eens mijn tijd voor neem (dames, geef toe, de voorbereiding voor een avondje uit is bijna net zo leuk als het uitje zelf, niet?).
Dus hup, weer naar Gent, kort maar krachtig (wij zijn moe!) genoten van een gin-tonic met klasse in "Baar". Weetje: ik ben echt zot van gin-tonic, altijd al geweest. Ik vind de huidige hype daarrond dus best wel leuk, alleen jammer van de timing. Ik denk dat de trend opkwam toen ik zwanger was en dat het echt helemaal hip werd ergens gedurende mijn eerste maanden moederschap. Ik heb het dus zo'n beetje gemist en probeer nu wat bij te benen. De eerste hipperds zijn in elk geval binnen en goed bevonden: spring gin en death's door. Smaakt naar meer!

Vandaag gingen we dan, na het verderzetten van project remorque voor de één en de was, plas, en entertainment van "vandaag doe ik geen dutjes"-Joanna voor de ander,  een derde maal over en weer naar Gent. Deze keer voor een wijnproeverij van een vriend die in Italiaanse wijnen handelt. De perfecte zondagnamiddagse tijdsbesteding: wijntje drinken, bijkletsen met vrienden en vriendinnen en wijnkelder aanvullen.  Joanna was zoals gewoonlijk weer mee op trot  en na wat acclimatiseren extréém in haar nopjes.

En daarnet dus die langverwachte zetelplof. Bij dat ploffen realiseerde ik mij dat dit voortaan onze weekends zullen zijn. Nog voller dan ze vroeger al waren en dus nog vermoeiender. Maar ik realiseer mij ook dat ik dat helemaal niet erg vind. Want dat wil zeggen dat wij een dochter, een thuis, een familie en een vriendenkring hebben om te koesteren.

Lucky us!

Liever lui dan moe

Het leven zoals het is op den buiten is op bepaalde vlakken ook gewoon hetzelfde als voorheen in Gent. We worden ook ziek, gezonde buitenlucht of niet, en van slapeloze nachten worden we ook moe.

Het startte nochtans veelbelovend, Joanna sliep hier de eerste weken als een roosje. Netjes het klokje rond zonder te piepen, 's morgens vaak met een ander tutje in de mond dan waarmee de nacht werd ingezet. Zo flink! Plots weet je weer wat het is, niet te moeten opstaan 's nachts. En raar maar waar, op dat moment sloeg de vermoeidheid bij mij extra hard toe. Alsof mijn lichaam wist dat ik ervan moest profiteren en maar wou blijven slapen. Ik heb er wel deugd van gehad. Maar mooie liedjes duren niet lang. Want toen waren er tandjes en snotjes. Zo ongeveer gelijktijdig.
Joanna blijft een vrolijk kind, dat wel. Ze is een echt lachebekje, (hyper)actief, ongeduldig als altijd (en dus snel gefrustreerd als iets niet lukt maar ook zeer gemotiveerd om iets te kunnen) en een ongelooflijk showbeest. Het dramaqueen-gehalte ligt zelfs vrij hoog, dat merk ik nu al. Ik ben en blijf dolverliefd op haar, met of zonder tandjes en snotjes. Maar die maken het ons sinds een 2-tal weken wel lastig.

Dat de nachten opnieuw onderbroken zijn, is vermoeiend maar manageable. Maar de snotjes hebben ons alledrie in hun macht. En mama en papa hadden er nog veel erger van, echt gene sjieke toebak meer waard, zoals ze bij ons zeggen. En als je dan niet veel slaapt, dan sukkel je van de regen in de drop (met een omwegje langs een echte storm). Ik begin er eindelijk een beetje door te komen en probeer nu ook opnieuw werk te maken van onze nachtrust. Vannacht worden alle antisnottips voor baby's tegelijk toegepast, benieuwd wat het zal geven...

Daarom dus, omdat ik moe ben en bijgevolg ook wat lui, produceer ik vandaag niet meer schrijfsel dan dit. Ook al heb ik tijd. En dat al bij mijn vierde bericht, shame on me!

Wel nog de fut om af te sluiten met een kiekje. Gewoon omdat ik zo trots ben :-)

Hier is ze 7,5 maanden jong en staat ze netjes te spelen met kastanjes (om toch een beetje binnen het blogthema te blijven). Yep, ze staat. En sinds vandaag, ze is bijna 8 maanden, trekt ze zichzelf zonder enige moeite recht. Met mijn eigen verbaasde ogen mogen aanschouwen bij de onthaalmoeder. Proud mommy ;-)

Genoeg gezeverd, ik beloof dat de luiheid tijdelijk is. Slaapwel!

Van bio tot groen

Nu we tussen de boeren wonen, vonden we het zelf ook tijd om wat "groener" te worden. Want geef toe, dat is tegenwoordig echt geen overbodigheid, als je het zo hoort (foei België, slechte leerling!). Dat gaat echter niet zomaar van de ene dag op de andere, dus we beginnen met babysteps.

Stap 1: wekelijks een biopakket bestellen bij de bioboerderij rechtover ons.

Echt een meevaller! Altijd verse groenten in huis, die je een beetje verplicht bent op te eten want o zo zonde om ze te laten slecht worden in de frigo. En wat voor groenten! Van sommigen wisten we nauwelijks het bestaan af. Met als gevolg dat ik ook wat nieuwe recepten in huis haal, leuk ter afwisseling want wij vervallen nogal gemakkelijk in het patatje-groentje-vleesje/visje concept, voornamelijk uit gemakzucht. En het voelt ook gewoon gezond. De groentjes (en het fruit dat er ook soms bij zit!) zien er zo écht uit, lokaal geteeld en geoogst. Kleine schattige witloofjes en spruitjes met de restjes aarde er nog aan. Af te halen in zo'n authentieke groentenbak in 1 van de afhaalpunten, in ons geval bij een vrijwillige Dikkelaar onder zijn/haar carport, elke woensdag vanaf 13u. Je kan de grootte van het pakket én de samenstelling zelf kiezen, je kan zelf kiezen welke week je wel en niet deelneemt en je betaalt gewoon wekelijks voor wat je koopt. Topservice! Deze week kregen we onder andere savooi, aardpeer en rammenas. De keukenprinses in mij (kuchkuch) staat voor een paar uitdagingen ;-)

De bioboerderij heet trouwens Ourobouros en hier vind je hun website. 

Stap 2: composteren.

Zoiets simpel. Voorheen hadden we ook een tuin, met een composthoop achteraan (of toch iets dat daarop leek), maar toch ging ons groenafval gewoon bij de rest. Waarom we het nu wel doen, dat wijt ik aan de goede invloed van "den buiten". Het past in ons nieuwe plaatje. 

We hebben zelfs 2 composthopen, we menen het dus. Een grote voor tuinafval, voornamelijk gras, helemaal achteraan in de tuin en eentje dichter bij huis voor het gras dichter bij huis (nee, echt?) en voor "patattenschellen" en consorten uit de keuken. Netjes afgebakend met een omheining, door Michiel zelf gemaakt met snoeiafval. Groen hé van ons!

Stap 3: vuile luiers apart sorteren.

Herbruikbare luiers gaan ons een brug te ver (vergt veel geld en veel tijd, wat we niet hebben), maar dit is echt wel haalbaar. Gemeente zwalm voorziet speciale zakken voor luiers, te kopen bij de lokale handelaar, die je dan in het containerpark kan dumpen. Of dit echt zoveel beter is voor het milieu, daarover zijn de meningen alsnog verdeeld, maar het kan in elk geval geen kwaad. Daarenboven betalen wij voor de afvalophaling een bijdrage gebaseerd op het aantal kg huishoudelijk afval dat 2-wekelijks wordt opgehaald. Denk de pampers weg, en we besparen heel wat!

Zoals je ziet, babysteps. We hebben nog meer groene plannen voor de toekomst, maar zonder veel haast. Dat is fijn, op die manier hebben we altijd wel een "projectje" lopen en zo hebben we het graag.

Over babysteps gesproken, daar doet Joanna niet aan mee. Die evolueert in reuzensprongen, op alle vlakken. Momenteel: tandjes. De 2 onderste zijn er nog maar net door en de volgende lading komt er blijkbaar alweer aan. Ocharme het kind, ocharme wij. Onze nachtrust sparen we voorlopig dus op voor later. Het zal dan nog zoveel deugd doen na een dag noeste arbeid in onze moestuin!

Ontdekkingsreizigers #1

Heerlijk toch, zo van die gestolen dagen. 11/11 is er zo eentje, zeker als die netjes volgt op een weekend. Zondag nummer 2, maar dan zonder de klassieke zondagse verplichtingen, want die vonden al plaats op nummer 1. Op zo'n dagen heb je eindelijk wél eens wat je anders zo vaak te kort hebt:

Tijd!

Hier werd die tijd vandaag zeer nuttig besteed: wat broodnodige klusjes in huis en tuin, die kort na de middag al waren afgerond mede dankzij de groene vingers van een bevriende vrijwilliger. Resultaat: nog een halve dag TIJD, vrij van plannen of verplichtingen. Tijd om te doen waar wij op dat moment goesting in hadden. En daarenboven mooi (= droog) weer! Het uitgelezen moment voor een uitstapje dus. Ben ik altijd voor te vinden, meer nog, ik ben gewoonlijk de gangtrekker, want ik trek er nu eenmaal graag op uit.

Onmiddellijk broedde het plan om de komende maanden, bij gelegenheid, onze nieuwe streek wat beter te leren kennen. Vlaamse Ardennen, u weze gewaarschuwd! Eerste op het lijstje, puur willekeurig: Ronse. Ooit wel al eens geweest, maar ons eigenlijk onbekend. Dus wij op pad.

Voor mij is zo'n uitstapje volop genieten. Ik voel mij dan een beetje als een klein kind in een snoepwinkel. Het enthousiasme laait al op zodra we de straat uitrijden. Alleen al een "nieuwe route" verkennen, vind ik kicken. Dat klinkt dan een beetje als volgt.

"Hier ben ik nog nooit geweest". 

"Mooi hé". 

"Oh kijk, hier dit en daar dat". 

"Hier is het toch echt gelijk de Ardennen". 

"Amai we zijn er nog snel hé".

Niet te stoppen. En Michiel maar lachen en knikken; hij laat mij rustig mijn ding doen en geniet zelf meer in stilte.

Eens in Ronse is de eerste bestemming direct Grote Markt, want het is bijna fruitpaptijd en daar is waarschijnlijk wel een café te vinden. Dus na een kleine omweg via één of andere kerk, waar ik snel eens de toeristische info lees (want ik wil toch een beetje het gevoel hebben dat we het goed doen), zitten we na een halfuurtje al lekker warm in "Brasserie Harmonie": ruim, gezellig en duidelijk met historische waarde. Op de hoge muren staan jachttaferelen afgebeeld, het gebouw straalt echt een authentieke sfeer uit. Tijd dus voor thee, koffie en fruitpap.
Joanna vindt het allemaal fantastisch. Ze eet met veel smaak, steelt de show met haar gebrabbel, zit ongegeneerd vreemde mensen te verleiden (lachen en lonken, hoofdje scheef, één en al enthousiasme uitstralen, onweerstaanbaar gewoon) en wordt zo mogelijk nog vrolijker als er nog meer kindjes binnenstappen. Hier een sfeerbeeldje. 

Nu zou je denken, na die pitstop begint de uitstap pas echt, want ze hebben eigenlijk nog niets bezocht. Niets is minder waar.

Confession: wij genieten minstens zoveel van het idéé dat we een uitstap hebben gedaan, als van de uitstap werkelijk te doen zoals het eigenlijk hoort. 

Wij zijn gewoon snel content: we zijn buiten geweest, hebben de sfeer van de bestemming opgesnoven, hebben iets gedronken (een must), dus we kunnen naar huis. We hebben uiteraard nog een "klein toerke" gedaan - anders was het wel heel triest - maar ik denk dat we al bij al anderhalf uur in Ronse zijn geweest. Let wel, de terugweg was ook nog één en al plezier, want we namen uiteraard een andere route dan in het gaan. Logisch toch?

De eerste verkenning van de streek was dus een succes. We hebben een positief beeld van Ronse, het was een leuke gezinsuitstap en we hebben volop kunnen genieten van Joanna die op haar best was. Het kind is een uitvijzerke, dat is nu al duidelijk.
Staan nog op het lijstje: Brakel, Gavere, Geraardsbergen, Horebeke, Herzele, Kluisbergen, Kruishoutem, Lierde, Maarkedal, Oosterzele, Oudenaarde, Sint-Lievens-Houtem, Wortegem-Petegem, Zingem en Zottegem. Dat zijn namelijk (volgens wikipedia toch) de overige gemeenten en steden van de Vlaamse Ardennen. Buiten Zwalm dan, want dat zijn we natuurlijk al volop aan het ontdekken. Blogvoer genoeg!

Project integratie #1

1 maand wonen we hier nu. Ons huis wordt steeds meer onze thuis, zeker nu de allerlaatste doos vandaag geleegd werd. Maar eigenlijk voelde het al "thuis" vanaf dag 1, voor alle betrokkenen. Michiel en ik wisselden toen al die veelbetekenende blik uit: "Ja, dit is het. Zo moet het zijn." Joanna slaapt hier als een roosje, lijkt mij ook een goede indicator. En Meneerke en Dolly, respectievelijk onze grote kater en kleine kattin, hebben hun plekjes al veroverd en hun terrein al verkend en goedgekeurd.

Huis werd dus heel snel thuis, so far so good. Next: het dorp. Dikkele telt pakweg 180 inwoners, dat lijkt verwaarloosbaar en de naam "dorp" niet waardig. Niets is echter minder waar. Want Dikkele heeft, naast die 180 inwoners, ook 1 kerk, 1 café, 1 feestzaal, 1 jeugdverblijf, 1 vakantiehuis en 1 bioboerderij. 

Leven in de brouwerij dus. Die brouwerij was er trouwens ooit echt, nu is er enkel nog de brouwerijstraat, waar je de eerste 4 van bovengenoemde zaken meteen ook terugvindt. Neen, groot kan je Dikkele niet noemen. Wel mooi, het behoort tot de 50 mooiste dorpen van Vlaanderen. 

Ons volgend project wordt dus: integratie. Dat gaat niet zomaar vanzelf. Zeker niet als 2 voltijds werkende mensen met een kleine spruit. En ook niet met het "prachtige" herfstweer van de voorbije weken, waardoor uitstapjes letterlijk in het water vielen. Neen, er moet zich gelegenheid voordoen, en dat zal dus ook wat inspanning vergen van onze kant.

De eerste stap is wel al gezet. We hebben kennis gemaakt met de eigenaars van het jeugdverblijf, die ons wat wegwijs maakten. Zo vernamen we onder andere dat er op vrijdagavond een soort informele samenkomst plaatsvindt van Dikkelaars in het café, de Casino, zo rond after-work tijd. Puntje 1 op de agenda van "project integratie" wordt dus dat, onze kop daar ook eens binnensteken rond dat tijdstip. Dat zal wel zorgvuldig gepland moeten worden, want Joanna moet uiteraard mee. Ze kan dan alvast vriendjes maken. Als ze wakker blijft tenminste, want enkele weekends geleden dronken we al eens iets op het terras daar, met onderstaande als resultaat. Om op te eten toch?

Project integratie kan dus beginnen. U hoort er nog van.