maandag 28 april 2014

Project integratie #3

Zo, daar lig ik dan, in bed met een lumbago. Een broek aantrekken is blijkbaar niet zonder risico bij mij. Good to know. 1 voordeel: tijd om te bloggen!

Gisteren gingen wij naar de onthaalvoormiddag voor nieuwe Zwalmenaren (of hoe noem je dat?) in het gemeentehuis van Zwalm. Een initiatief van het gemeentebestuur om nieuwe inwoners welkom te heten. En wat voor initiatief!

We werden hartelijk ontvangen met een lekker ontbijt, waarna we uitgebreide toelichting kregen van de (29-jarige vrouwelijke!) burgemeester, het gemeentebestuur, de politie en de verschillende gemeentelijke diensten over het doen en laten in Zwalm. Wie, wat, waar, wanneer, we weten alles nu! Of toch ongeveer.
We werden vervolgens rondgeleid in het gemeentehuis, best wel leuk om even achter de schermen te kunnen piepen.

Er werd (uiteraard) een groepsfoto genomen, die te bewonderen is op de facebook pagina van Gemeente Zwalm. Michiel en ik werden zelfs kort geïnterviewd, daarover zal waarschijnlijk iets verschijnen in weekblad De Beiaard

Alsof dat nog niet genoeg was, werden we op een busrit doorheen de Zwalmstreek getrakteerd. In een supercoole retrobus! We werden overstelpt met een heleboel interessante weetjes en we ontdekten echt veel nieuwe must-see's en must-do's. Met een bus op zondag door Dikkele dorp proberen geraken is een no-go, dus onze thuishaven sloegen we over. Maar dat vonden wij niet erg, Dikkele kennen we al ;-)
Ik vond het allemaal zo leuk en interessant dat ik een beetje vergat om foto's te nemen. Hier toch een paar van tijdens de rondrit.

De bus! Schoolreisgevoel!
De kapel van Wijlegem 
De Zwalmmolen inclusief molenaar
Vervolgens sloten we af in het gemeentehuis met een receptie, waar we verder kennis konden maken met de andere nieuwe bewoners van Zwalm. Een kleine 50 waren er afgekomen op dit evenement, toch niet mis. Veel jong (hoera!) maar ook oud, de meesten "inwijkelingen" die net als ons verliefd werden op de streek, bewust in het groen wilden komen wonen en de extra afstand naar een echte stad er graag bijnemen. Echt leuk om mensen te ontmoeten met dezelfde visie! Ik ontmoette er zelfs een collega die ik op het werk enkel nog maar aan de telefoon had gesproken, wat is de wereld soms toch klein...

Joanna werd ook kort even geïntroduceerd, want zij is tenslotte ook een nieuwe inwoonster. Michiel ging haar snel halen om de receptie te kunnen meepikken, tot dan hadden we ze thuis overgelaten aan de goede zorgen van tante Sara en nonkel Nick. Hoewel wat moe, heeft ze daar toch even de boel verkend (lees: de zaal rondgehold en ik erachteraan) en werd ze aangesproken met "manneke" aangezien wij zaterdag haar haartjes wat lieten knippen :-)

Michiel en ik houden er echt een goed gevoel aan over. We zijn gewoon nog enthousiaster geworden om deze mooie streek en zijn sympathieke inwoners beter te leren kennen.
Gent blijft natuurlijk "onze" stad en zouden we niet kunnen missen. Maar Gent kennen we, van binnen en van buiten. Been there, done that. We zijn er opgegroeid en opgeleid, maakten er vrienden voor het leven, werden verliefd, verwerkten er ons liefdesverdriet, feestten er als de beesten, leerden er onszelf én elkaar kennen. 
Het was prachtig. Maar nu is het tijd voor iets nieuws. Nieuwe avonturen, nieuwe plekjes leren kennen, nieuwe mensen leren kennen, onze familie en vrienden deze prachtige streek tonen. Ik zou het allemaal tegelijk willen doen en liefst nu meteen...

Gelukkig hebben we a lifetime ahead om van al dit moois te genieten. Laat ik eerst maar eens beginnen met terug in beweging proberen geraken...

vrijdag 25 april 2014

Mmmmmmelk

Melk is goed voor elk, weet je nog?

Is niet zo. Eigenlijk is de mens niet gemaakt om melk (en de daarin zittende lactose) te verteren. Om lactose te verteren heb je het enzym lactase nodig, en ik citeer Wikipedia:

"Baby's krijgen bij de geboorte de aanleg om voldoende lactase te maken mee om de lactose in melk te kunnen verteren. Het is voor de mens eigenlijk heel gewoon dat de lactaseproductie vanaf een leeftijd van een paar jaar continu afneemt omdat dan geen lactose meer verteerd hoeft te worden. De leeftijd waarop dit gebeurt is afhankelijk van de etniciteit: bijvoorbeeld onder mestiezen in Peru worden 30-55% van de kinderen lactose-intolerent voor het vierde levensjaar voor Noord-Europeanen en Chinezen is dit respectievelijk 6 en circa 30%. 
In de laatste eeuwen zijn de Europeanen (en ook hun afstammelingen, de Amerikanen en Australiërs) steeds meer melkproducten gaan consumeren, zodat het grootste deel van hen nu hun hele leven lactase produceert. Daardoor wordt lactose-intolerantie in deze landen als aandoening gezien, hoewel het eigenlijk de natuurlijke toestand is."

Ziezo, weer wat wijzer.

Ik ben zelf absoluut geen zuivel fanaat. Misschien ben ik ook wel lactose-intolerant en geeft mijn lichaam mij dat aan door weigerachtig te staan tegenover zowat alles op basis van melk.
Ik drink nooit melk, tenzij verwerkt in sauzen of bij cornflakes.
Ik eet niet graag yoghurt, dan blijf ik de ganse dag met zo'n laagje zuivel(smaak) in mijn mond zitten. Bah. De soja-variant daarentegen gaat heel vlot binnen. Just sayin'.
Ik ben geen kaaseter, nooit geweest. Jonge kaas lust ik graag, maar daar eet je ook geen kilo's van. Andere kazen die echt zacht zijn van smaak à la limite ook. Ik vind op een kaasplank gewoonlijk wel mijn gading en lever dan al eens een extra inspanning, maar geef mij maar gewoon een stukje gouda.

Het mag mij dus niet volledig verwonderen. De kosmos probeerde het mij duidelijk te maken.
"Gij zult een kind baren dat geen melkske kan verteren".

Yup!

Lactose-intolerant is ze (nog) niet, of althans, ik denk het niet. Moeilijk te zeggen.
Koemelkallergie bleek het wel te zijn, of althans, ik denk het wel. Moeilijk te zeggen.
Het valt namelijk onmogelijk te testen bij baby's, behalve letterlijk via trial and error.

Ik weet wel dat op het moment dat ik het kind volledig koemelkeiwitvrije (vieze) melk gaf, dat ik op een week tijd in plaats van een huilbaby een lachebekje in mijn armen hield. Dat gaf het al een beetje weg.
Ik kan u verzekeren, daar wordt een mens zwaar euforisch van. Niet alleen omdat  je eindelijk niet meer angstvallig de volgende huilbui zit af te wachten en niet meer in paniek schiet zodra het kind wakker wordt, wetende wat komen gaat, maar ook omdat je als moeder eindelijk een verklaring hebt voor het huilen.
Het lag niet aan ons of aan de manier waarop we met haar omgingen, het lag niet aan onze onkunde als ouders en het lag niet aan het feit dat het een extreem lastig en moeilijk kind is (veeleisend, dat wel!En soms een beetje lastig ja. Maar niet op die manier!). Het lag aan die verdomde koemelkeiwitten. Hoeraaaaaaaaa.

De meeste kindjes groeien daaruit rond de leeftijd van 1 jaar, soms eerder.
Op 6 maanden deden we een "provocatietest". Wreed eigenlijk: geef de baby nog eens koemelk en zie wat er gebeurt.
Wij probeerden het met Nutrilon Pepti, wat eigenlijk al "hypoallergeen" is, maar niet genoeg voor onze pruts. Ook nog niet op 6 maanden. We schakelden langzaam om en na 1 week, tegen dat ze bijna pure Pepti dronk, schreeuwde het kind weer moord en brand bij het (proberen) vullen van de pamper.
Exit Pepti, re-enter Neocate. Bevestiging van het koemelkallergievermoeden.
Extra voorschriften, verlenging van het attest voor terugbetaling en probeer het nog eens 6 maanden later.

En zo geschiedde. Vorige maand deden we het opnieuw, met een klein hartje.
Maar wat bleek, de Pepti werd aanvaard, mits een kleine reorganisatie in Joanna's spijsvertering (dat merkten we dus aan de pampers, geen details). Het scheelt natuurlijk dat ze nog slechts een halve liter melk per dag drinkt en geen 6 flessen meer.

Bleek nadien dat ook gewone groeimelk het prima doet. Ze drinkt het met veel smaak en verteert het intussen vlotjes.
Ik moet nu ook niet meer op elke verpakking van voeding die ik voor haar koop gaan kijken of het wel koemelkvrij is. Ze mag nu uit zo'n potteke "Macaroni met kaas en ham" eten en ze mag een stukje taart met gele crème eten waarvan ik niet zeker weet of er al dan niet melk in zit en ze mag yoghurt eten en....

Ik ben en blijf geen voorstander van melk.
Maar het leven is toch een stuk gemakkelijker als het wel mág.
Vraag maar aan Joanna!


Oh, en aan alle moeders die vermoeden - om welke reden ook - dat hun kindje koemelkallergie heeft: volg je instinct en dring aan bij je kinderarts. Enkel door het te testen met échte koemelkvrije melk, kan je het zeker weten.

*Dit is geen verdoken reclame voor Nutricia. Het is toeval dat Joanna altijd melk van Nutricia dronk. 
Toeval en braaf luisteren naar de raad van de kinderarts.*

woensdag 23 april 2014

Slaap kindje slaap

Shhhhht stillekes!

Maanden hebben wij op ons tenen gelopen, onze adem ingehouden, de trap opgeslopen,...
De tijden dat Joanna slecht sliep lijken intussen lang vervlogen, maar in werkelijkheid is dit nog geen jaar geleden. Slecht slapen is trouwens een understatement, het kind werd bij wijze van spreken wakker als de hond van de buren een scheet liet.
Stilte was toen zo'n kostbaar, zeldzaam goed. Niet alleen onze slaap was toen heilig, maar die van haar evenzo. Wakker had ze namelijk nogal eens de neiging om te huilen. Veel. Maar dat weten jullie intussen wel al.


Maand 1 sliep ze bij ons op de kamer. Wij sliepen dus alledrie nauwelijks. Gezien manlief toen werkte én studeerde, verhuisde ik met Joannalief naar de andere kamer.

Maand 2 sliep ik op een matras op de grond en later op een soort van veldbed. Correctie, maand 2 bracht ik de nachten door op een matras op de grond en later op een soort van veldbed.

Maand 3 bracht ik de nachten terug door in eigen bed. Nog steeds onderbroken maar tegen dan was ik zo uitgeput dat ik tussen de onderbrekingen door wél sliep. Er kwam een zekere routine, de eeuwige drukmakerij als kersverse moeder kon ik wat achter mij laten. Ik liet het allemaal wat meer los. Dat was van moeten hoor.

Maand 4 leek erg op maand 3, met ups en downs en al bij al iets meer slaap tijdens de nacht.


Maand 5 kwam de gigantische ommezwaai van huilbaby naar gelukkig kind dankzij degoutante koemelkeiwitvrije melk (op voorschrift met attest voor terugbetaling, de koemelkvrijste babymelk ter wereld eigenlijk). Kindje blij, mama blij maar wel nog altijd moe. Gezien er toen ook terug gewerkt werd en ik een compleet wrak was, was het tijd voor actie.

Project "leer het kind doorslapen" werd opgestart. Aangezien ons kleintje eindelijk goed in haar vel zat, kreeg ik het eindelijk over mijn hart...

Ja, wij hebben haar een paar nachten laten huilen. Tot ze zelf terug in slaap sukkelde. Het was dat, of onze mentale gezondheid. Ik lag gewoon lekker mee te huilen.
Maar het werkte, wonder boven wonder.


Maand 6 tot maand 9 ging het op en af. Soms sliep ze door, soms niet. Of daar altijd een reden voor was, zoals tandjes of snot, daar hebben we het raden naar. Feit is dat je als ouder een verklaring zoekt en jezelf daarmee geruststelt. Keeps you going.

Zo rond de jaarovergang is het tij definitief gekeerd. Joanna slaapt vlotjes haar nachten door (tenzij ze ziek is, wat de laatste maanden vaak het geval was, maar dat terzijde) en wij hoeven ons niet meer te gedragen als een dief in de nacht in ons eigen huis.
Begrijp mij niet verkeerd, wij zijn nog altijd moe. Met een peuter in huis is er niet meteen veel gelegenheid tot inhaalslaapjes. En toegegeven, wij leiden een druk leven dus hebben die vermoeidheid ook wat aan onszelf te danken. Maar hey, slapen doen we later wel, als de kinders uit huis zijn en wij ongestoord gigantische weekendmiddagdutjes kunnen doen!


Gezien ik mij 's nachts niet ook nog eens bezighield met foto's trekken tijdens de wakkere uren, leuk ik deze blogpost wat op met foto's van dutjes overdag. Die zijn namelijk ook nooit evident geweest. Er werd overdag evenzeer "Shhhht stillekes" gefluisterd en dat gebeurt soms nog. De dutjes lijken wel steeds beter te gaan, zeker sinds ze stapt en dus extra veel energie verbruikt.

Tja, zo moeder zo dochter. Eerlijk is eerlijk, ik ben altijd een slechte slaper geweest en zal dat waarschijnlijk altijd blijven.
Helaas pindakaas, you can't win them all...

Slaapwel ;-)

zondag 13 april 2014

Too fast too furious #2

Het is weer zover.
Ik word weer zo'n beetje omver geblazen door hoe snel het allemaal gaat, Joanna-gewijs. Dus schrijf ik het even van me af, werkt naar het schijnt therapeutisch...
Binnen exact 1 week is ze 13 maanden oud. Abnormaal wat een kind op nog geen 13 maanden tijd leert, wij stonden erbij en keken ernaar met open mond.

Stappen.
Nieuwe vaardigheid nummer 1. Een goeie 3 weken geleden de eerste pasjes alleen, 1 dag voor haar eerste verjaardag. Intussen is er van kruipen absoluut geen sprake meer. Ze wint elke dag aan snelheid en behendigheid en gaat hindernissen niet uit de weg. Integendeel, ze lijkt ze eerder op te zoeken...


Klimmen.
Nieuwe passie. Zonder angst en dus zonder remmingen, helaas. Op alles waar volgens haar kan opgeklommen worden. Bij voorkeur trappen, maar ook relaxstoeltjes (volgens de onthaalmoeder), glijbanen (het sliergedeelte, niet de trapjes - that would be too easy) en o ja, zei ik al trappen? Dat kan en mag ze vooral nog niet alleen, obviously, dus wij zijn fysiek meer uitgeput dan ooit.

Buiten spelen.
Nieuwe verslaving. Zodra het in haar opkomt, is er geen weg meer terug. Dan moeten de schoenen en de jas aan (dat weet ze intussen al goed) en moeten we zo snel mogelijk de gezonde buitenlucht opzoeken. O, en we moeten naar die paar trappen die van onze terrasdeur naar het terras leiden. En die moeten we op en af en op en af en op en af. Tot ze de glijbaan ziet. Dan moet ze die op en af en op en af en op en af. Tot ze haar springbal ontdekt. Dan moet die de trappen op en af en op en af en op en af. Of wat had je gedacht?


Een dag niet buiten gespeeld is een dag niet geleefd. Terug naar binnen gaan is drama.

Gras.
Nieuwe angst. Nu ja, angst is een groot woord, maar gras is niet haar beste vriend. Op stappen is OK, op zitten ook als het moet, maar zich rechtstellen in het gras is een no-go. Dan moet ze met haar handen aan het gras komen, er zelfs op steunen, zot! Dus blijft mevrouw rustig wachten tot iemand haar recht helpt. Dat zal niet blijven duren, maar we gunnen haar nog even wat tijd om te wennen aan dat enge groene goedje.



Begrijpen.
Nieuwe vaardigheid nummer 2. Ik kan soms niet volgen. Ze begrijpt zoveel meer dan wij denken. We moeten op onze woorden beginnen letten. Ik babbel wel altijd veel tegen haar, of ze het nu snapt of niet. We hadden bijvoorbeeld buiten gespeeld (echt?) en bij het binnenkomen zei ik 'en nu gaan we je schoentjes uit doen'. Het brave kind bukt zich en begint aan haar schoenen te prutsen. Zotjes.
Zelfde met 'waar is *gewenste voorwerp* of 'ga eens *gewenste voorwerp* halen' of 'breng *gewenste voorwerp* eens naar mama'. Han-dig! Ik moet natuurlijk niet vragen om een schroevendraaier te brengen, ik hou het voorlopig bij eenvoudige dingen uit haar leefwereld.
Voetnoot: van spreken is er nog geen sprake (ha!). Het is te zeggen (haha!), het is een groot tettergat maar wij kunnen er nog niets van maken. 'Nem' is het nieuwe 'da', meer weten we ook niet.

Gebaren.
Nieuwe hobby. Gebaren dat ze lacht, vaak (opdat wij zouden lachen). Gebaren dat ze huilt, nog veel vaker. Zodra ze iets niet mag, haar iets wordt afgenomen, of wat dan ook dat tegen haar goesting is. Dat duurt dan een minuutje en wij negeren dat. Ze moet leren dat niet altijd alles kan gaan zoals zij het wil, helaas. It's a hard hard world.
Sinds kort ook gebaren dat ze eet. Vroeger was ze content met enkel een lepel, nu MOET daar een bordje of potje bij. Dan gebaart ze dat ze eten opschept en in haar mond steekt. Pure fun vindt ze dat.
Kokenetentje is niet veraf meer...




donderdag 10 april 2014

Mijn versie van de Hof van Eden

* Ode aan de vrouw*

Er was eens, heel lang geleden, een vrouw genaamd Eva.
Ze woonde met Adam in de Hof van Eden, een soort über-paradijs dat het midden houdt tussen een Caraïbisch strand en een tropisch regenwoud. Het was er altijd peis en vree.
Het was er aangenaam warm en ze waren er helemaal alleen, dus ze droegen geen kleren.
Ze leefden in perfecte harmonie met de fauna en flora rondom hen en voedden zich met al het goede dat de natuur hen te bieden had.

In dat fameuze paradijs stond een boom met 1 appel, die ze nog nooit hadden durven plukken. Geef toe, een boom met 1 appel, dat is toch wat raar. Die ene appel bleef daar ook eeuwig aanhangen, blozend en wel. Nee, daar bleven ze beter af, Adam was ervan overtuigd dat ze het onheil over zich zouden afroepen als ze die appel zouden plukken. Trouwens, er woonde een grote enge slang in die boom, je zou voor minder niet aan die appel komen...

Nu moet je weten, het was er echt AL-TIJD peis en vree. Er viel dus eigenlijk niets te beleven. Adam schikte zich daar prima naar, maar Eva verveelde zich meer en meer. Af en toe hielden ze wel eens een verkleedpartijtje met wat bladeren, maar dat raak je op een bepaald moment ook beu.

Eva besloot daarom het heft in eigen handen te nemen en het leven wat spannender te maken. Ze begon Adam uit te dagen om de appel te plukken en op te eten. Wie weet wat er zou gebeuren!?
Maar Adam durfde niet en begon op zijn beurt Eva uit te dagen.
Eva wou zich niet laten kennen, dus raapte ze al haar moed bijeen en stapte af op de appel.
'We gaan dat spel hier eens plukken', zei ze, 'eens zien wat er dan gebeurt!'.
Ze overwon haar angst, sleurde de slang uit de boom, slingerde hem enkele bomen verder (Eva was zeer sterk, door al dat powerfood ginder), plukte de sappige appel en zette er haar tanden in...


Er gebeurde helemaal niets.

Maar Eva's moed en doorzetting werden wel beloond.
Door haar angst voor het onbekende te overwinnen, gingen haar ogen op en zag ze plots allerlei mogelijkheden die ze vroeger niet zag. Elke dag trok ze op ontdekking, probeerde nieuwe dingen uit, verworf nieuwe inzichten en leerde creatief te zijn. Ze verveelde zich nooit meer. En Adam werd er ook alleen maar beter van.

Eva werd het boegbeeld van het 'sterke geslacht' voor alle toekomstige generaties. Ze schonk vrouwen de kracht om kinderen op de wereld te zetten, de wijsheid om de juiste keuzes te maken in het leven, de standvastigheid om nee te zeggen als dat nodig is, de capaciteiten om meer te doen dan iemand voor mogelijk acht, de liefde om zorgzaam te zijn voor dierbaren, de vreugde om een lach op andermans gezicht te toveren en het geduld om vredig samen te leven met mannen.

*Elke overeenkomst met waargebeurde feiten berust op toeval*
* Ik veroordeel met dit verhaal niets of niemand, dit is het resultaat van mijn fantasie die met mij aan de haal gaat*

zondag 6 april 2014

Trivia #5

Back to normal bij ons thuis na ons ziekenhuisverblijf. 
Bijna toch, Michiel is veranderd van job en pendelt nu naar Antwerpen.
Met de trein :-)
Hij is dus langer van huis en dat is even wennen. Maar we passen ons wonderwel aan, vlotjes zelfs.
Mensen zijn flexibele beestjes hoor!
*
Joanna is bezeten door tekenen. Of toch in elk geval door tekenmateriaal. De handeling zelf heeft ze nog niet echt onder de knie, maar de wasco's zijn een schot in de roos. Vooral als ze in het doosje zitten en zij ze eruit wil halen. Daar is ze (bij wijze van spreken) uren zoet mee. 
Er wordt ook graag eens geproefd van de (gelukkig non-toxic, zoals het fameuze doosje zegt) wasco's. Gevolgd door een strenge "neen" van ons en rap rap haar tutje in haar mond proppen. 
Works every time!


*
Ik herinner mij dat mijn papa vroeger, toen hij nog lange dagen werkte en wij nog onbezorgd naar school gingen, vaak kloeg dat het door de week mooi weer was en in het weekend gegarandeerd slecht(er).
Ik begreep dat toen niet.
Ha! Zalig zijn de onwetenden!
(Jaja, ik weet het, vorig weekend was het prachtig weer, maar Joanna had huisarrest op doktervoorschrift en ik dus ook bij uitbreiding. Ik ga daar vooral niet dieper op ingaan en uitkijken naar nog veel mooie weekends. Hé, Belgische weertje? Ja hé?)
*
Het is blijkbaar al Paasvakantie (niet voor mij!). Was het gisteren niet nog krokusvakantie?
*
Dat wil dus ook zeggen dat het bijna Pasen is. De laatste jaren gaat het Paasfeestgedruis wat aan mij voorbij, maar dit jaar gaan wij uiteraard eitjes zoeken in onze tuin met Joanna. De zoveelste activiteit waar wij als ouders voorlopig meer plezier in scheppen dan Joanna, gezien de bitter jonge leeftijd.
We zullen in elk geval een paar eitjes verstoppen in en rond haar nieuwe speeltje, waar ze wél veel plezier aan beleeft. En zich ook nog veel pijn aan gaat doen, that's for sure.



*
Nog eentje vroeger vs. nu.
Wakker worden na 8u, dat heet bij ons tegenwoordig uitslapen.
2 jaar geleden staarde ik mensen die mij dat vertelden in puur ongeloof aan. En dat is niet eens zo heel erg vroeger.
Het kan verkeren!
Maar je krijgt er zoveel voor terug! Meestal toch ;-)

woensdag 2 april 2014

Lentekriebels!

In overvloed! In alle maten, gewichten, geuren en kleuren!

's Morgens bij het opstaan en 's avonds bij het vallen van de schemer, wanneer de vogeltjes het beste van zichzelf geven. Ik was vergeten hoe dat voelt, in Gent hadden wij nauwelijks vogels in de tuin.

Bloemen in huis en daarbuiten.


De geur van bloesems als ik uit de wagen stap. Of versgemaaid gras.

Onze katten met de lentekolder.

Mijn kleerkast, opgefrist voor lente en zomer en schreeuwend om meer. En ze zit al (over)vol!

Joanna's kleerkast die compleet uitgehongerd is en heel binnenkort serieus aangevuld wordt. Het is van moeten!

Blote benen!

Lenteschoonmaak. Elk jaar opnieuw kriebelt het. Ik MOET opruimen, en geen klein beetje. Waar komt die drang toch vandaan??

Mijn was buiten ophangen.

Joanna die buiten speelt. En een beetje bang blijkt van gras. Zo moeder, zo dochter.


De geur van zon op je huid. Weet je wel?

Een open raam!

Joanna die elke avond, als ik haar uit de auto neem, dolgelukkig wijst naar de boom aan onze oprit en vervolgens gretig en vol bewondering rondom zich kijkt, naar het wonder in onze tuin dat lente heet. Blij tot op het bot, word ik daarvan.

De leuke vooruitzichten naar fietstochtjes en bezoekjes aan speeltuinen en allerlei andere leuke uitstapjes in de buitenlucht.

Een terrasje doen!

En elk jaar opnieuw verwonderd zijn over wat de lente kan doen met een mens.
Lang leve de seizoenen :-)