Home sweet home sweet home

3 maanden wonen we hier intussen. 2 weken na de verhuis waren we al goed geïnstalleerd en we voelden ons ook direct thuis.
Intussen leerde ik dat er blijkbaar nog een verschil is tussen je ergens thuis VOELEN en ergens thuis ZIJN.
Dat is niet onlogisch, ik voel mij namelijk ook prima thuis in een cocktailbar, of een wellness centrum, of een exotisch oord.
Maar mijn thuis, dat is ons huis in Dikkele, elke dag wat meer.

Ik merk het aan kleine dingen.

Hoe ik bijna blindelings (bij wijze van spreken!) de Hundelgemsesteenweg tussen Merelbeke en Dikkele afrijd en hoe die afstand intussen echt verwaarloosbaar lijkt.

Hoe ik, eens de landwegeltjes opgereden, raar opkijk van tegenliggers. "Wat doet die hier op dit uur?" Precies of het is allemaal van mij :-)

Hoe ik, als ik Dikkele dorp doorkruis en er veel auto's in de hoofdstraat geparkeerd staan, denk "Ah, de Casino zit goed vol" (en verdorie, ik heb dan net altijd Joanna op de achterbank dus kan niet snel eens stoppen om iets mee te drinken!)

Hoe ik intussen al niet meer vergeet om op woensdagochtend de lege groentenbak mee te nemen om 's avonds in het naar huis rijden in te ruilen voor een volle groentenbak van ons bio-abonnement.

Hoe ik routine begin te vinden in de combo Joanna - huishoudelijke taken, zelfs nu we even geen poetsvrouw hadden. Maar ik ben toch zéér blij dat daar volgende week verandering in komt...

Hoe ik er ook in slaag mij die huishoudelijke taken minder en minder aan te trekken. Nee, onze nieuwe woonst moet er niet altijd piekfijn bij liggen en ja, het is OK als er speelgoed rondslingert. Of om het met een (reeds veel versleten) quote te zeggen: "Good moms have sticky floors, dirty ovens and happy kids". Ha!

Zicht vanuit mijn zetel, waar ik mij niet aan stoor.
Dit is echt een hele stap voor mij!

Hoe ik, voor het eerst in maaaaaaaanden, de TV herontdek. Omdat ik er eindelijk terug tijd voor lijk te hebben en er na een lange break ook terug wat interesse in heb. En het is ook gewoon fijn in de zetel te liggen (of hangen) met een dekentje, een tas thee en brainless entertainment.

Hoe we, als we gaan wandelen, elkaar vragen "Ons gewoonlijk trotje of iets anders?". Hihi.

Hoe een prachtige zonsopgang of -ondergang ons niet meer verbaast, maar gelukkig wel nog steeds betovert.

Hoe ik, alsof ik nooit anders gedaan heb, met mijn karretje de Eurospar hier vlakbij onveilig maak. Ook op zondag, als ik dat wil, de ganse dag.

Ja, wij hebben onze thuis gevonden. Er ligt er hier eentje naast mij die dat bevestigt...