zondag 4 mei 2014

Ploetermoeder

Kijk, over het algemeen zijn mijn berichten hier vrolijk getint. Ik ben namelijk een vrij optimistisch persoon en probeer zo veel mogelijk een positieve kijk op het leven te hebben.
Ik zou het hier bijvoorbeeld, na dit lang weekend, kunnen hebben over het bezoek van vrienden aan ons, het verjaardagsfeestje van mijn oma die 80 werd (hoera!), de leuke pokeravond bij vrienden, ontbijt met een vriendin, gezellig uit eten op restaurant in Gent, ons namiddagje zee van vandaag,...

Maar.

Zo'n blog is eigenlijk een beetje als een dagboek, nietwaar?
En een dagboek dient toch ook om af en toe eens iets van je af te schrijven, nietwaar?

Dus vandaag ga ik een potje zagen. Het is eens iets anders.

Met elke vezel van mijn lijf heb ik dit weekend gevoeld wat dat is, ploetermoeder zijn.

Daar waar ik het weekend begon met de pijnlijke restanten van een lumbago, eindig ik het in volle verkoudheidmodus. Niet gewoon wat snot, nee, dat was niet genoeg. Ik heb mij de voorbije dagen écht ellendig gevoeld en functioneer voorlopig alleen met 600 mg ibuprofen achter de kiezen. (Ja, dat is veel. Ja, ik had dat nodig. I can take it.)

Samen met die lumbago-overblijfselen en die kanjer van een verkoudheid, kreeg ik dit weekend ook een hangerig kind cadeau. Ze zit alweer enkele weken met snot (what's new?), dus dat kon een reden zijn. Ze krijgt ook bovenaan langs beide kanten kiezen, die zitten er nu door en ze heeft er duidelijk last van. Ze bijt plots weer op alles en nog wat, bij voorkeur op dingen die niet in de mond mogen.
Gisterenavond is ze dan beginnen hoesten. Niet zo wat snot dat gezakt is en los zit en gemakkelijk op te hoesten is. Nee, een hardnekkige hoest met vastzittend slijm. Zo klinkt het toch.
Vorige nacht heeft ze gehoest in plaats van geslapen. Wij zijn dus ook meer wakker geweest dan wat anders. Gezien mijn eigen lichaam het ook compleet laat afweten en ik eigenlijk best wel wat rust kan gebruiken, stond ik vanmorgen gewoon te bleiten van miserie. Ik voelde mij het toppunt van ploetermoeder...

Maar we bleven enigszins optimistisch vandaag, gezien koorts en andere ziektesymptomen uitbleven.

Tot daarnet.
Thuisgekomen van de zee met 37,6 wat na een verkoelend badje opliep tot 38,6.
Ding ding ding! Prijs! Alweer!

Ze ligt intussen in bed, met koortswering achter de kiezen en de luchtbevochtiger aan. Ze hoest.
En daar begint het hele reutemeteutje weer.
Als ze morgenvroeg nog koorts heeft, mag ze wéér niet naar de onthaalmoeder. Wij kunnen allebei in geen geval thuisblijven van het werk, onmogelijk de komende dagen. Dus dan gaat ze naar de grootouders, die al verwittigd werden van de blijde gebeurtenis. Dan wéér bellen naar de kinderarts. Ja hallo, hier wéér de mama van Joanna Vermassen, remember me? Wéér een doktersbezoek na het werk op een uur dat Joanna eigenlijk al moet slapen, én een apotheekbezoek bij de apotheek van wacht, met de nodige kosten. Wéér hopen op snelle beterschap, naar het werk met een hoofd dat er niet helemaal bij is en intussen zelf op de been trachten te blijven ondanks het chronisch slaapgebrek.

Nee, het is niet altijd allemaal rozengeur en maneschijn. Al bij al mogen wij niet klagen, maar na meer dan 6 maanden snot en sinds januari om de 3 weken een ziek kind met koorts en al wat ge wilt, mag het nu écht eens ophouden. Maar écht hé.

Zo, kregen jullie bij dezen ook eens een ander kantje van mij te zien (lezen). Hehe, dat deed deugd!

Laat ik afsluiten met iets leukers: enkele kiekjes van vandaag aan zee. Joanna vond het de max en was kwaad toen we weg gingen. Of was kwaad omdat ze weer ziek aan het worden was. Wie zal het zeggen...



Geen opmerkingen:

Een reactie posten