donderdag 8 mei 2014

Blogmijmeringen

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van een volslagen onbekende die mij vroeg of ik iets wilde reviewen. Het duurde even eer ik dat begrepen had, ik dacht eerst dat ze eigenlijk iemand anders zochtten en had niet door waarom ik in godsnaam werd aangeschreven...
Bleek dus om de blog te gaan :-)
Ik heb dat vriendelijk geweigerd, en wel om 2 redenen.
1. Die mensen zouden niet veel gehad hebben aan die review. Een post van mij krijgt gemiddeld 60 à 70 lezers over de vloer, denk ik. Echt de moeite niet.
2. Ik heb helemaal de intentie niet om zaken te reviewen. Ik had daar eerlijk gezegd nog nooit bij stilgestaan tot ik de vraag kreeg. Ik zie het vaak bij anderen, en het is fijn om te lezen, maar het spreekt mij niet echt aan om het zelf te doen.

Ik ben niet zo iemand die het world wide web afschuimt op zoek naar leuke weetjes, interessant leesvoer, entertainende filmpjes,... Alles wat ik lees en/of bekijk, krijg ik netjes voorgeschoteld via facebook (en intussen via die paar blogs die ik lees). Ik vind het heel leuk dat anderen dat voor mij doen maar doe er zelf niet actief aan mee. Yes, I'm lazy.
Ik was dus ook geen bloglezer. De enige blog die ik volgde was die van haar omdat we bevriend waren op facebook en ik er zo op stootte. Tijdens mijn eerste maanden als mama, vond ik het echt fijn om de verhalen daar te lezen, omdat het vaak herkenbaar was en ik zo iets had van "oef, ik ben niet alleen".
Hoe meer ik de blog las, hoe meer ook mijn eigen goesting om iets neer te pennen de kop begon op te steken. Het weinige creatieve dat ik in mij heb, zocht blijkbaar plots z'n weg naar buiten.

Onze verhuis was een goede aanleiding om een blog op te starten. Intussen merk ik dat de meeste blogposts gaan over Joanna in plaats van over "den buiten", maar hey, wat had ik dan verwacht?
Als ik nu zo terugkijk op die enkele maanden bloggen, kan ik zeggen dat ik dit eigenlijk vooral voor mezelf doe. Ik vind het fijn om verhalen van een tijdje terug opnieuw te lezen. Het is echt een soort logboek aan het worden, het is alsof ik door een fotoboek blader in tekstvorm. Zo van "weet je nog" en "oh dat was ik helemaal vergeten", maar dan tegen mezelf. Ik hoop dat ik dit nog lekker lang kan blijven doen, zodat ik binnen zoveel jaar écht terug in de tijd kan gaan. Lijkt mij zalig, anders vergeet je al die kleine dingetjes toch? Veel van mijn familieleden lezen ook mijn blog en vinden het fijn om zo op de hoogte te blijven. Want wij wonen nu tenslotte in het "verre" Dikkele ;-) Uiteraard vind ik het leuk dat ook anderen de blog lezen, en hoe meer lezers, hoe blijer de auteur. Toegegeven, het is gewoon flatterend wanneer je schrijfsels in de smaak vallen. Maar mijn aantal lezers steeds omhoog proberen krijgen, is niet iets waar ik van wakker lig. Het is mijn projectje en ik doe het in de eerste plaats voor mezelf. Selfish me!
Op facebook heb ik trouwens een boel fotoalbums staan, die ik ook voornamelijk voor mezelf maak. Ik vind dat een heel handige tool om de foto's die je wil "onthouden" mee te verzamelen. Ik kijk er veel gemakkelijker eens naar dan de resem foto's in mapjes op mijn harde schijf (ongefilterd, dus 10 keer Joanna in bad met dat eendje net in een iets andere positie) en het duurt een stuk minder lang dan een echt fotoboek maken online om dan te laten afdrukken. Dat zij die willen (en mogen) meegenieten van de facebookfoto's, dat ook kunnen, is mooi meegenomen.

Intussen volg ik een 5 à 10-tal blogs (je kan hiernaast zien welke) en dat vind ik voorlopig meer dan genoeg. Zelf ga ik ook niet meer (proberen) maken van mijn blog dan wat het nu is. Dit is eigenlijk gewoon mijn dagboek, dat ik grafisch en taalkundig wat opsmuk aangezien er wat mensen meelezen en aangezien ik hier gewoon mijn creatief ei in kwijt kan. Maar verder dan dat gaat het niet. Again, I'm lazy.

Het grootste respect dus voor zij die niet op hun lui gat zitten en zoveel beter zijn en zoveel verder gaan dan wat ik hier probeer te doen. Ik vind dat fantastisch! Vooral dat dat gebeurt naast de day-time job, het gezinsleven, het huishouden,... Chapeau en doe zo verder, ik blijf lustig lezen!

Zo, tot hier de mijmeringen van een amateur-blogster die voor de tweede maal in 2 weken tijd aan het bed gekluisterd is met een lumbago. Het gaat alweer beter, maar het blijft opletten geblazen, dat is mij nu wel duidelijk.
Ik heb nu wel wat meer tijd om blogs te lezen ;-)

* Mijn eerste blogpost zonder foto's (denk ik)! Ik ben écht lui!*

Geen opmerkingen:

Een reactie posten