Mens erger je niet

Ook wel gekend als "paardjesspel" bij ons, omdat de pionnen paardjes waren (allez gij!).
Ik ergerde mij dood als kind, telkens ik zou gaan verliezen.
Het was een teken aan de wand.

1 van de dingen waar ik mij aan erger bij mezelf, is dat ik mij zo gemakkelijk erger. Aan vanalles en nog wat, zowel grote wereldproblemen als onnozele futiliteiten.
Het is sterker dan mijzelf. Al dat ergeren levert mij nochtans niets op, tenzij extra onnodige stress. Ik probeer mijzelf dus altijd wat in te tomen wanneer ik merk dat ik weer in ergermodus ga. Met wisselend succes...

Sommige van die ergernissen hebben te maken met mijn groot gevoel voor rechtvaardigheid. Ik erger mij niet alleen aan onrechtvaardigheid, ik word er zelfs boos van.
Dat kan gaan van kleinigheden die mij overkomen (onterechte parkeerboetes, ik zeg maar iets, aaaargh!!) tot de grote onrechtvaardigheden in deze wereld zoals de kloof tussen rijk en arm en andere van die échte miseries. Je moet het daarom niet in derdewereldlanden gaan zoeken, vind ik. Hier in België kunnen ze er ook wat van.
Denk maar aan voetballers. Ik twijfel er niet aan dat de meesten onder hen gedreven atleten zijn, met een gezonde dosis talent en balgevoel. Dat ze hard trainen en werken om hun doel (haha!) te bereiken. Wat ik niet kan plaatsen, is dat zij gigantisch, buitenproportioneel veel meer verdienen dan een gedreven "gewone" werkmens, die ook talenten heeft en ook hard werkt om zijn/haar doel te bereiken. Beats me! Hetzelfde geldt trouwens voor politici, topambtenaren, toplui in de privé-sector,... Ik ga akkoord met het principe "voor wat, hoort wat". Als je job je leven is en je leven je job, met enorme verantwoordelijkheden, dan staat daar een vergoeding tegenover. Maar de bedragen in kwestie doen mij gewoon duizelen. Ik vind dat degoutant, wetende dat er mensen zijn die geen nagel hebben om aan hun gat te krabben.
Let wel, voor geen geld ter wereld wil ik het soort leven leiden als die toplui hoor, maar dat is een ander verhaal ;-)

Andere ergernissen hebben te maken met "de mensheid" als soort en alle gebreken die die kan vertonen.

Een mooi voorbeeld tijdens deze verkiezingstijd is de complete klucht die de Vlaamse (en bij uitbreiding de Belgische) politiek geworden is.
De clash van de ego's.
Debatten lijken meer dan ooit op ruzies op de kleuterspeelplaats. Mijn mama is toch slimmer dan die van u. Ik heb toch meer auto's dan gij. Gij zijt stout want gij duwt de andere kindjes.
Juffrouw, juffrouw!

Plaatsvervangende schaamte! Ik ga daar niet meer woorden aan vuil maken...

Een derde soort ergernis is compleet aan mijzelf te wijten, met name aan mijn gebrek aan geduld. Ik moet eerlijk toegeven, het is echt véél gebeterd sinds Joanna er is. Met haar heb ik tonnen geduld, ik verbaas mijzelf nog elke dag! Maar op andere vlakken, blijf ik mij opjagen als de dingen weer eens niet snel genoeg gaan naar mijn mening.
Het verkeer bijvoorbeeld! De meest nutteloze ergernis in mijn leven. Want het is niet omdat ik mij boos maak op de (organisatoren van de slecht afgestemde) wegenwerken, de gevaarlijke of net de bange chauffeurs, dat ik daarom vlotter van A naar B geraak. Verspilde energie, niet normaal. En toch...

Dagelijks word ik dus wel geconfronteerd met kleine en minder kleine ergernissen. Ik denk eerlijk gezegd dat dat onvermijdelijk is in een mensenleven. Ik tracht gewoon mijzelf tot kalmte aan te manen op zo'n momenten en er zo weinig mogelijk bij stil te staan.

Stilstaan is voor de mooie momenten, waarvan er godzijdank ook meer dan genoeg zijn in een mensenleven. Den truuk is ze niet te missen doordat je te veel bezig bent met ergeren ;-)