Den buitenlucht

Als kind was ik een echte spring-in-'t-veld. Dag in dag uit turnen en dansen, er was geen houden aan. Letterlijk een beetje te veel van het goede, want op mijn 14de (!) bleek ik een rugletsel te hebben overgehouden aan al dat sporten, door overbelasting. Ik plooide namelijk in alle richtingen, beetje Cirque du Soleil-achtig, waar in de turnclub - die zeer competitiegericht was - gretig gebruik van werd gemaakt.
Te gretig, helaas.
Het verdict was hard: ofwel wat zware spuiten hier en daar en nog een paar jaar verder turnen om dan helemaal kapot te zijn, ofwel kappen. Maar dus echt STOP. Geen "impactsporten" meer.
Wat wil zeggen dat ik nog kon kiezen tussen zwemmen en fietsen. Tja...

Uiteindelijk besloot ik om nog 1 keer in de week te blijven dansen (ik was een echte ballerina, jaja), want helemaal stoppen zag ik echt niet zitten. Ik was extra voorzichtig met de rug en dat ging prima.
Dat letsel gaat nooit meer weg, maar veel last heb ik daar niet van. Het speelt op bij bepaalde bewegingen, zoals dweilen of stofzuigen (neen dat is geen flauw excuus) of bijvoorbeeld badminton (instant pijn!). Maar ik speel geen badminton, dus dat probleem stelt zich niet echt.

Deze kleine historiek om te schetsen hoe het komt dat ik van een zeer sportief kind ben geëvolueerd naar een minder sportieve volwassene. Dansen ben ik nog heel lang blijven doen, 1 keer per week kon de rug blijkbaar wel aan.
But life happened.
Op een zeker moment werd het moeilijk om mij te houden aan een vast moment in de week. Ik vond dat te beperkend voor mijn vrijheid, haha. Dus schakelde ik over naar pilates- en BBB-achtige lessen bij een fitnesscomplex dat elke weekavond een uitgebreid aanbod had. Kon ik lekker gewoon kiezen om te gaan sporten wanneer het mij uitkwam. Dat heb ik ook een paar jaar volgehouden.
But then motherhood happened.
De eerste 4 maanden waren loodzwaar, sporten was toen wel het laatste waar ik aan dacht. De 4 maanden daarna moest ik bekomen en bijslapen én zijn we verhuisd. Veel excuses, I know, maar sporten is toch enkel leuk als je er de tijd voor hebt en je niet in bochten moet wringen en moet stressen om het te kunnen doen. En laten we eerlijk zijn, ik had er gewoon echt geen zin in.

En toen, plots, enkele weken geleden, begon het te kriebelen. Zomaar, uit het niets. Waaraan het precies ligt, is mij een raadsel. Ik wijt het aan de gezonde buitenlucht.

Voorlopig blijft het bij 1 keer per week omdat wij nu eenmaal veel andere bezigheden hebben en ik ook wel graag eens een avondje thuis relax. Maar die ene keer ruikt al een beetje naar meer! Nu is het aanbod in het fitnesscentrum in Zottegem uiteraard een stuk kleiner dan in Gent en ik ben nogal kieskeurig. Op maandagavond heb ik daar mijn ding gevonden, maar ik zou toch naar 2 sportmomenten in de week willen gaan. Nog even zoeken naar hoe dat best aan te pakken...

Nu zou je kunnen denken, waarom ga je niet lopen? Dat doe je gewoon wanneer het je uitkomt.

Ja.
Maar zo eenvoudig ligt dat niet.

Dit is een blogpost, geen boek, dus ik kom hier later nog op terug.
Promise!