Daarmee bedoel ik: de voorbije 4 maanden waren beide kinderen quasi non-stop elk om beurt ziek, en zelfs ook een keer tegelijk. En dat is echt niet overdreven, het woord quasi duidt op die 2 luttele weekjes tussen februari en nu dat iedereen gezond was.
Ik moet u niet vertellen dat ik mij daar als mama soms serieus zorgen over maak. Dat ik met mijn handen in het haar zit als de koortsthermometer weer in het rood gaat en het hele liedje opnieuw begint. Dat wij het zelf bijna niet meer geloven dat, telkens wanneer we denken dat het einde in zicht is, 1 van de 2 opnieuw ziek valt. Laat staan dat onze collega's het nog geloven. Dat ik er bijna bijgelovig van zou worden want gisterenavond zeiden we nog tegen elkaar "Haar hoest is precies toch iets beter hé, stel je voor dat ze deze keer NIET ziek wordt. Hout vasthouden!" en Michiel hield hout vast maar ik niet en een paar uren later zaten we de rest van de nacht op met een ellendig hoopje koortskind...
De wetenschap dat het in principe (hout vasthouden!) binnen een jaar of 2 - 3 echt definitief beter moet zijn (hoewel ik vermoed dat onze meisjes wel altijd tere zieltjes zullen blijven), helpt, maar dat neemt niet weg dat wij vaak moe en soms (steeds vaker) moedeloos zijn.
WHY??? WHYYYYY I ASK YOU?!?!
is hier wel op z'n plaats.
En dan, wanneer we rond zijn met ons zelfbeklag, gaan we over naar de orde van de dag. Want we gaan door, uiteraard, we hebben geen keuze.
En dan zijn er de grootouders.
Die mensen waarvan wij zeggen "Wat zouden wij in godsnaam doen moesten onze ouders niet in pensioen zijn?" en daar voorlopig alleen het woord "loopbaanonderbreking" kunnen op antwoorden.
Onze ouders, de grootouders van onze dochters, die zijn geen goud waard.
Die zijn duizend miljoen kilo goud bezaaid met diamanten waard.
Een voorbeeldje om mijn uitspraak te staven.
Ik breng deze ochtend Joanna naar school, ga aansluitend met Ellie op doktersbezoek en bel vervolgens mijn mama. Of Ellie de rest van de dag daar terecht kan, want ik werk vandaag toevallig wel thuis maar ik kan dat echt niet in combinatie met een ziek kind. Geen probleem, ik mag direct komen. Ik krijg, daar aangekomen, spontaan het aanbod om haar daar te laten slapen, want morgen stond sowieso gepland dat ze daar een dagje zou spenderen. Ik wimpel af want ik vind dat ik dat mijn ouders niet kan aandoen, een ziek kind dat mogelijks gans de nacht kot houdt. Op de terugweg naar huis voel ik hoe uitgeput ik ben en bedenk ik mij; ik bel mijn mama om toch in te gaan op haar aanbod. Dat ze niet de juiste speentjes voor de papfles in huis heeft, is geen probleem, die gaat ze wel kopen in de dichtstbijzijnde babywinkel. Ik hang op en het besef dringt door dat wij vannacht allicht gewoon een ganse nacht gaan kunnen doorslapen (Joanna is voorlopig terug gezond, HOUT VASTHOUDEN!). Ik word daar bijna euforisch van. Champagne!! Verse lakens!! Maffen!!
En ik besef dat wij nooit of te nimmer onze dankbaarheid ten opzichte van onze ouders zullen kunnen uitdrukken. In geen honderd jaar. Want serieus: wat zouden wij in godsnaam doen zonder hen?! Ik durf daar zelfs niet aan te denken.
Wij doen vaak beroep op hen en soms lijkt het bijna vanzelfsprekend, dat ze onze kindjes altijd met veel enthousiasme opvangen. Voor zover hun eigen leven het toelaat, staan ze altijd klaar voor ons. Ze passen last-minute hun plannen aan indien mogelijk om ons uit de nood te helpen. Ze verzorgen onze zieke kindjes als de beste. Ze zitten op hun knieën duplo kastelen te maken, gaan in het bos kabouters zoeken, spuiten in neusjes en geven siroopjes, zingen liedjes en kijken Disney films, tekenen en knutselen en lezen, geven flesjes en staan 's nachts op om onze kindjes te troosten en te knuffelen zodat wij toch eventjes wat slaap kunnen inhalen.
Ze omringen hen met warmte en liefde en met dat typische grootouder-geduld dat je als ouder soms echt niet kan opbrengen.
Ik vind dat niet vanzelfsprekend, ik vind dat fan-tas-tisch.
Joanna is dol op haar grootouders en dat zal bij Ellie niet anders zijn.
En ik weet zeker dat er heel veel kindjes zijn die net zo dol zijn op hun grootouders, en dat hun ouders net zo dankbaar zijn als wij.
Dus daarom, speciaal voor alle grootouders en in het bijzonder voor die van Joanna en Ellie: een welgemeende DANK U!
Dank u, dank u, dank u.
spijkers met koppen, heel mooi!
BeantwoordenVerwijderenheel herkenbaar, onze ouders zijn nog niet in pensioen maar staan wel altijd klaar. dat emil hun eerste en voorlopig enige kleinkind is zal daar ook wel voor iets tussen zitten :-)
maar toch, het is inderdaad niet vanzelfsprekend want die mensen hebben ook hun leven en een drukke agenda.
slaap lekker vannacht!
Wij gaan abnormaal goe slapen vannacht ;-)
Verwijderen(en wat ge zegt: mijn ouders hebben een drukker sociaal leven dan wij!)