Dat ging niet van een leien dakje: ze sliep toen nog dagelijks dutjes van 2 - 3 uren, waardoor ze na 2 weken volle dagen naar school gaan TO-TAAL kapot was. Daarenboven moet je weten dat Joanna ook een redelijk timide kindje was dat het liefst de kat uit de boom keek en zich niet gemakkelijk tussen spelende kindjes begaf. Het liefst stond ze op een afstandje te kijken.
Ik gebruik de verleden tijd, want wat is ons meisje veranderd intussen!
Ze gaat met heel veel plezier naar school. Haar Juf Tanja is haar held, heel aandoenlijk. Ze kent ook alle andere juffen en vliegt hen soms in de armen. Omgekeerd geldt dat trouwens ook: alle juffen kennen haar naam en zorgen goed voor haar. Het is heel fijn te weten en te zien dat je kindje met warmte en liefde wordt opgevangen op school. We kozen bewust voor een kleine school (ca. 150 leerlingen, 1 klasje per leerjaar) en ik ben daar enorm blij om want het is echt wat Joanna nodig had. Zelf ging ik (met veel plezier trouwens) naar een grote basisschool (kleuter en lager onderwijs) met 800 leerlingen en voelde mij als kind toch soms wat verloren in die massa, vooral in nieuwe of onbekende situaties. Joanna zou het op zo'n grote school veel moeilijker gehad hebben om te aarden, daar ben ik zeker van.
Op haar schooltje kennen niet alleen alle juffen haar, maar zowat alle kindjes ook. Of zo lijkt het toch. Elke dag wanneer ik haar breng en ga halen, roepen er kindjes naar haar ("Daaaag Joannaaaa!"), openen hun armen om een knuffel, spelen en babbelen met haar, helpen haar met de praktische dingen,... Kinderen die mij helemaal vreemd zijn weten zelfs dat haar zusje Ellie noemt ("Kijk, dat is Ellie! Zo schattig!").
De school hanteert ook een peter- & metersysteem: kindjes uit het vijfde en zesde leerjaar worden peter of meter van de kleinste kleutertjes en trekken zich hun lot wat aan. Joanna is zot van haar "Meter Laure" en terecht, want het meisje is als een grote zus voor Joanna en kwijt zich heel trouw en duidelijk met veel plezier van haar taak.
U leest het, niets dan lof over ons schooltje. Daar waar ik 6 maanden geleden Joanna met een bang hartje naar school bracht en twijfels had over hoe ze het zou redden op school, toen en later, drop ik haar nu gezwind aan de schoolpoort en kan met een gerust hart gaan werken. Heerlijk!
Maar ook buiten de schoolpoort is Joanna enorm geëvolueerd. Haar zelfvertrouwen kreeg duidelijk een boost en haar sociale vaardigheden ontwikkelden zich in sneltempo. Wanneer we nu bij andere kindjes gaan spelen, duurt het 5 minuten om los te komen en is het uren later miserie omdat we naar huis gaan (ter vergelijking: vroeger kwam ze los tegen dat we naar huis gingen...). Maar nog straffer vind ik dat ze bijvoorbeeld op een speeltuin zelf contact zoekt met wildvreemde kindjes, die dan bombardeert tot tijdelijk speelkameraadje en de tijd van haar leven beleeft. De eerste keer dat ze dat deed, stond ik er met open mond naar te kijken. Mama heeft ze dan niet meer nodig en ik moet zelfs opletten dat ze niet gewoon van puur enthousiasme met het nieuwe kameraadje mee naar huis zou gaan (bij wijze van spreken natuurlijk).
Ook haar spraak geraakte door het schoolgaan duidelijk in een stroomversnelling. Van een nieuwbakken kleutertje dat zichzelf verstaanbaar kon maken, tot een eigenwijze en zelfverzekerde flinke kleuter wiens kwebbeltje niet meer stilstaat. Ze spreekt nu erg goed en iedereen zal dat geweten hebben. Ook wildvreemden moeten eraan geloven ("Kijk, ik heb nieuwe schoenen/een mooi rokje/mooie nageltjes/een Elsa-staart." Girls will be girls...)
Het is niet al rozengeur en maneschijn, want samen met dat zelfvertrouwen, kwam ook het threenager-fenomeen de kop opsteken. Koppig zijn, niet luisteren, tegenspreken,... We proberen dit op gepaste wijze het hoofd te bieden (choose your battles) en weten #hetiseenfase ;-)
Binnenkort ook eens een Ellie-update, beloofd! Alvast een tipje van de sluier: tandjes, ziek, tandjes, ziek, verkouden en ziek. Dat wordt boeiend!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten