5 redenen waarom verjaren in de zomervakantie helemaal niet zo leuk is als je wel denkt

Allerliefste mama en papa,

alvast sorry voor onderstaande, ik weet uiteraard heel goed dat jullie daar niets kunnen aan doen en dit is dan ook geen verwijt. Love you to death 4 ever and ever, of jullie nu zomervakantiekindjes op de wereld zetten of niet!

Jullie immer liefhebbende dochter, 
Céline

PS: ik heb er hier en daar een korreltje zout tegenaan gesmeten. Leest beter ;-)

1. Je mag op school je verjaardagstraktatie meebrengen op de laatste schooldag. Net zoals die 13 andere kinderen die in de zomervakantie verjaren. Je krijgt een kroon net zoals de helft van de klas en er wordt voor jou gezongen maar ook voor die 13 andere kinderen. Ja, dit is JOUW speciale dag. NOT.
2. Joepie, een verjaardagsfeestje in de vakantie! Zon! Pret! Feeststemming gegarandeerd! Ware het niet dat de helft van de genodigden verstek moet geven wegens vakantieplannen. 6 kindjes op mijn feestje was een succes! Waaronder mijn zus en ook een vriendje of vriendinnetje voor haar natuurlijk.
3. Die "Zon!" uit nummer 2, vergeet dat ook maar. Gisteren naar buiten gekeken? Uhu.
4. Een paar van mijn verjaardagen bracht ik trouwens door in de auto op weg naar het zuiden. In de file. Toen scheen de zon wel. En was er geen airco in de auto. Yup!
5. Ook als volwassen zomervakantie-jarige duikt hetzelfde probleem op, zeker als je halverwege de maand juli verjaart. Vind maar eens een datum voor een etentje, feestje, drink,... waar toch tenminste de helft van de mensen die je erbij wil op kan aanwezig zijn. Een ware uitdaging! #ikhaatbouwverlof

Resultaat van bovenstaande: ik hecht eigenlijk weinig belang aan mijn verjaardag. Een dag als een ander, als het ware. Leuk als er op mij geklonken wordt, maar ik hoef geen toeters en bellen en ik heb de laatste jaren ook nog weinig energie gestoken in zelf iets organiseren. Can you blame me?

MAAR

Ik ben al doodcontent om op zo'n dag omring te worden door mensen die ik graag zie en die mij graag zien. Ik krijg extra kussen en knuffels en kaartjes/berichtjes van wie er echt toe doet. En mijn dochter wist dat ik "garer" was en vond dat ik een kroon moest dragen.


Wat kan een mens zich eigenlijk meer wensen?

En wie weet organiseer ik ooit nog een knalfeest.
Als ik 50 word.
Dan zijn mijn jeugdtrauma's over mijn verjaardag misschien wat verwerkt ;-)

Maar toch, ik ben echt blij voor mijn (toekomstige) kinderen met hun verjaardagen. Niet in de grote vakantie en niet in de examenperiodes.

Par-ty!