Ik vond dat plezant! Ik was langzaam maar zeker, met hulp van Evy, aan het opbouwen.
Maar toen werd mijn ritme onderbroken door een paar infecties, zowel van mezelve als van Joanna.
Tegen dat we er allebei bovenop waren (ik spreek van september - oktober vorig jaar!), was ik niet alleen mijn ritme en mijn opgebouwde conditie terug kwijt, maar maakte de duisternis zijn intrede. Waar ik woon, zijn de straten en dus mijn mogelijke loopparcours niet verlicht. Niet verlicht in die mate dat als je in het donker door die straten rijdt en je de lichten van de auto dooft, je letterlijk NIETS ziet. Geen hand voor ogen. Kijk, daar loop ik dus niet in. Ik heb schrik in dat soort donker, vooral in combinatie met de verlatenheid daar. Brrrr!
De auto nemen om elders te gaan lopen, dat vind ik erover. Zó graag loop ik niet en dat zal niet meer veranderen.
Dus ik paste mijn plannen aan: de donkere winter zou ik overbruggen met yoga (iets wat mijn zwakke gewrichten wel kunnen gebruiken) bij mij in de buurt. Daar neem ik wél graag de auto voor ;-)
En toen ik díe smaak te pakken had (ik had er zo deugd van!), was ik zwanger. Ik moest stoppen met yoga (instructies van de instructeur) en eerlijk gezegd, die eerste weken was ik ook ab-so-luut niet in staat mijn uitgeputte en kotsmisselijke lijf 's avonds naar de les te sleuren...
Ik voel dat mijn energie langzaam maar zeker terug komt, maar weet uit ervaring dat die allicht niet het normale peil zal bereiken van bijvoorbeeld vorige zomer, niet zwanger zijnde.
So what now?
Zwangerschapsyoga werd mij gesuggereerd, maar ik woon nu niet direct in een streek waar het aanbod groot is en als ik het even google, lees ik al gauw dat het hier niet direct een echte sport betreft, eerder ontspanningsoefeningen en voorbereiding op de bevalling. Leuk en al, maar niet waar ik nu naar op zoek ben.
Terug gaan lopen (daaaag duister!) is geen optie. Mijn bekken doet nu al veel pijn en mijn zwakke, kwetsbare gewrichten kunnen dat er echt niet bij nemen. Lopen kan ik enkel doen wanneer ik voor de rest lichamelijk helemaal in orde ben. Dat is in mijn geval tijdens een zwangerschap niet zo, let me tell you! En zomaar eventjes dat lopen terug opstarten van nul midden in een zwangerschap, lijkt mij eigenlijk sowieso niet echt een strak plan.
Ik overweeg dus zwemmen. Ik krijg het al wat koud als ik denk aan die eerste minuut in het water, maar goed, dat is even tanden bijten. Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik ook een tijdje gezwommen. Tot ik vanaf ongeveer 6 maanden te veel last kreeg van mijn kapotte rug, die het gewicht van dat buikje dat begon door te wegen (ik zwem schoolslag) niet meer kon dragen.
Fietsen zie ik ook wel zitten. Daarbij heb je hetzelfde gemak als lopen: gewoon thuis vertrekken wanneer het je uitkomt en fietsen waar en zolang je wilt. Mijn banden zijn alvast opgepompt!
 | |
| De laatste foto van mijzelf op een fiets dateert van in Thailand! |
Zoals wel vaker in mijn leven tegenwoordig, ga ik het dus heel simpel aanpakken: ik zie wel wat er komt! Ik verplicht mezelf nergens toe en ik ga vooral (moeten) luisteren naar mijn lichaam. Geen wilde plannen met gewaagde streefdoelen waarvan ik nu eigenlijk al weet dat ik die allicht toch niet haal.
Want zoals de titel aangeeft, wat hierboven staat is een beetje the story of my life als het op sporten aankomt. Dat klinkt misschien als een flauw excuus, maar een lichaam dat niet mee wil is écht geen excuus maar gewoon de realiteit waar ik telkens opnieuw tegenaan loop. Sinds het rugletsel op mijn 14de na jaren van topsport, groeide in de jaren daarna het besef dat ik geen normale gewrichten heb. Ik ben "hyperflex", mijn gewrichten zijn té lenig en buigen te ver door, waardoor ik foute houdingen aanneem, overbelastingen veroorzaak, etc... Als kind was ik precies een elastiek, à la Cirque du Soleil. Vree plezant en al, tot de leeftijd je inhaalt en de gevolgen merkbaar worden...
Soit, het is nu zo en ik heb dat allemaal aanvaard. Ik heb gelukkig nog jaren kunnen dansen en hoop dat ooit terug op te pikken (salsa dansen met mijn lief als de kinderen oud genoeg zijn om alleen thuis te blijven, hoe hip gaan wij zijn zeg!). Nu behelp ik mij gewoon met wat binnen de mogelijkheden ligt, zowel lichamelijk als praktisch. In mijn huidige toestand zal dat dus zwemmen en fietsen zijn!
En het echte werk, dat is dan voor 2016. Want ik heb wél de intentie dat lopen terug een kans te geven wanneer mijn lichaam het opnieuw toelaat. Ik kijk daar zelfs al naar uit, als dat geen goed teken is!
Maar goed, first things first ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten