Ik word weer zo'n beetje omver geblazen door hoe snel het allemaal gaat, Joanna-gewijs. Dus schrijf ik het even van me af, werkt naar het schijnt therapeutisch...
Binnen exact 1 week is ze 13 maanden oud. Abnormaal wat een kind op nog geen 13 maanden tijd leert, wij stonden erbij en keken ernaar met open mond.
Stappen.
Nieuwe vaardigheid nummer 1. Een goeie 3 weken geleden de eerste pasjes alleen, 1 dag voor haar eerste verjaardag. Intussen is er van kruipen absoluut geen sprake meer. Ze wint elke dag aan snelheid en behendigheid en gaat hindernissen niet uit de weg. Integendeel, ze lijkt ze eerder op te zoeken...
Klimmen.
Nieuwe passie. Zonder angst en dus zonder remmingen, helaas. Op alles waar volgens haar kan opgeklommen worden. Bij voorkeur trappen, maar ook relaxstoeltjes (volgens de onthaalmoeder), glijbanen (het sliergedeelte, niet de trapjes - that would be too easy) en o ja, zei ik al trappen? Dat kan en mag ze vooral nog niet alleen, obviously, dus wij zijn fysiek meer uitgeput dan ooit.
Buiten spelen.
Nieuwe verslaving. Zodra het in haar opkomt, is er geen weg meer terug. Dan moeten de schoenen en de jas aan (dat weet ze intussen al goed) en moeten we zo snel mogelijk de gezonde buitenlucht opzoeken. O, en we moeten naar die paar trappen die van onze terrasdeur naar het terras leiden. En die moeten we op en af en op en af en op en af. Tot ze de glijbaan ziet. Dan moet ze die op en af en op en af en op en af. Tot ze haar springbal ontdekt. Dan moet die de trappen op en af en op en af en op en af. Of wat had je gedacht?
Een dag niet buiten gespeeld is een dag niet geleefd. Terug naar binnen gaan is drama.
Gras.
Nieuwe angst. Nu ja, angst is een groot woord, maar gras is niet haar beste vriend. Op stappen is OK, op zitten ook als het moet, maar zich rechtstellen in het gras is een no-go. Dan moet ze met haar handen aan het gras komen, er zelfs op steunen, zot! Dus blijft mevrouw rustig wachten tot iemand haar recht helpt. Dat zal niet blijven duren, maar we gunnen haar nog even wat tijd om te wennen aan dat enge groene goedje.
Begrijpen.
Nieuwe vaardigheid nummer 2. Ik kan soms niet volgen. Ze begrijpt zoveel meer dan wij denken. We moeten op onze woorden beginnen letten. Ik babbel wel altijd veel tegen haar, of ze het nu snapt of niet. We hadden bijvoorbeeld buiten gespeeld (echt?) en bij het binnenkomen zei ik 'en nu gaan we je schoentjes uit doen'. Het brave kind bukt zich en begint aan haar schoenen te prutsen. Zotjes.
Zelfde met 'waar is *gewenste voorwerp* of 'ga eens *gewenste voorwerp* halen' of 'breng *gewenste voorwerp* eens naar mama'. Han-dig! Ik moet natuurlijk niet vragen om een schroevendraaier te brengen, ik hou het voorlopig bij eenvoudige dingen uit haar leefwereld.
Voetnoot: van spreken is er nog geen sprake (ha!). Het is te zeggen (haha!), het is een groot tettergat maar wij kunnen er nog niets van maken. 'Nem' is het nieuwe 'da', meer weten we ook niet.
Gebaren.
Nieuwe hobby. Gebaren dat ze lacht, vaak (opdat wij zouden lachen). Gebaren dat ze huilt, nog veel vaker. Zodra ze iets niet mag, haar iets wordt afgenomen, of wat dan ook dat tegen haar goesting is. Dat duurt dan een minuutje en wij negeren dat. Ze moet leren dat niet altijd alles kan gaan zoals zij het wil, helaas. It's a hard hard world.
Sinds kort ook gebaren dat ze eet. Vroeger was ze content met enkel een lepel, nu MOET daar een bordje of potje bij. Dan gebaart ze dat ze eten opschept en in haar mond steekt. Pure fun vindt ze dat.
Kokenetentje is niet veraf meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten