Of ik bang ben voor wat mij te wachten staat?
Ja.
Niet bang als in er 's nachts wakker van liggen. Daarvoor ben ik te moe.
Maar na mijn eerste ervaring met bevallen, zit de schrik er toch wel in.
Ik heb 20% kans dat ik nog eens een zwangerschapsvergiftiging doormaak. Dat is niet veel, maar toch ook niet niks. Ik heb er geen controle over, het is dus gewoon afwachten.
Indien alles goed gaat maar de bevalling niet vanzelf op gang komt, krijg ik sowieso een 2de keizersnede, gezien er toch al een litteken is. Zo gaat dat blijkbaar. Tenzij er overduidelijke tekenen zijn dat een natuurlijke bevalling zeker zou lukken mits een duwtje in de rug. Ik denk dan aan verweking, indaling, ontsluiting en dergelijke termen, iets waar vorige keer in de verste verte geen sprake van was toen ze het infuus opendraaiden.
Nog eens ingeleid worden van nul zou ik eerlijk gezegd ook niet zien zitten. Ik vond dat DE HEL. Maar opnieuw een keizersnede, daar zie ik nu al tegenop. Vooral de dagen erna: die pijn, die hulpeloosheid, die machteloosheid, dat infuus, die blaassonde, en ga zo nog maar even door.
Bah.
Geen leuke "kersverse moeder" ervaring als je het mij vraagt... Deze keer weet ik natuurlijk wel wat mij te wachten staat, dus een trauma zal het niet worden. Ik ben voorbereid, ook mentaal, of toch zo goed mogelijk. Maar dat neemt niet weg dat ik écht geen zin heb in nog een keizersnede...
Ik richt dus al mijn pijlen, gebeden en hoop op een natuurlijke bevalling deze keer. Gaat het niet, dan gaat het niet, dat besef ik wel. Het kind zal er op een zeker moment uit moeten en dan bijt ik uiteraard gewoon door. Maar ik hoop echt vurig op voorweeën en weeën en water dat breekt en persen en heel de reutemeteut.
In de eerste plaats hoop ik natuurlijk op een gezond kindje, voorzien van poten en oren en alles waar het moet van voorzien zijn. Dat is het belangrijkste!
Maar een kaarske branden voor mij in de maand oktober, dat mag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten