Onze nachtrust-musthaves

Nu we eindelijk terug wat gerecupereerd zijn van het compleet slapeloze weekend (intussen alweer een week geleden), deel ik graag onze garanties op een goede nachtrust. Baby-gewijs dan.

De tut.

In nacht 3 van haar jonge leventje, maakte Joanna kennis met de tut. Het werd haar een beetje opgelegd, door haar mama. Een beetje, zoals in, gij moet en zult op die tut zuigen!

Na meer dan 3 uren aan te liggen zonder eigenlijk te drinken maar meer als troost, en gegarandeerd huilend wakker te worden zodra ik haar in haar bedje (allez ja, bakje) legde, duwde ik op het rode belletje en vroeg ik aan de verpleegster of ik haar alstublieft een tutje mocht geven.
(Natuurlijk mocht ik dat, ik ben haar mama! Maar wist ik toen veel, helemaal nieuwbakken en helemaal uitgeput van de pijn en helemaal van mijn melk van de impact. You know.)

Tepelgewijs kwam de redding te laat (dat behoeft niet meer uitleg), maar sindsdien zijn Joanna en haar tutje(s) beste vriendjes.
Intussen is ze op een leeftijd dat spelen overdag zonder tutje kan. Ze komt het ook zelf flink afgeven als we dat vragen (dank daarvoor liefste onthaalmoeder!). Haar tutje krijgt ze wanneer ze moe is en wanneer ze gaat slapen. Of als ze tot vervelens toe dingen in haar mond steekt die daar écht niet mogen zitten. Dan is een tut-kindje wel handig!
Bij nachtelijke escapades is het tutje dus troosthulpmiddel nr 1. 

De tetradoek.

Idee opgedaan van een vriendin, wiens kindjes ook tetradoekknuffelaars zijn. Schitterend, vind ik. Perfect wasbaar, steeds in voorraad, altijd overal te koop. Het kleur doet er voor Joanna (voorlopig) niet toe. Doekje is doekje, troost in zware tijden. Het is ongelooflijk aandoenlijk hoe ze dat tegen haar gezichtje drukt als ze moe is of het lastig heeft. Doekje = heilig, punt.




Het muziekje.

Ergens rond haar 4de of 5de levensmaand gekocht in de hoop dat het het slaapproces ten goede zou komen. Bleek een succesverhaal. Bij ons is het deze, met projectie dus:

Ook redelijk heilig, intussen hebben we er een 2de gekocht uit schrik dat het 1ste kapot gaat op een moment dat het niet meer in de handel zou zijn. Wij laten dat 10 minuutjes spelen bij het slapengaan en ook 's nachts als ze echt wakker wordt, geeft het de nodige afleiding. En ook geruststelling, het kind is het zodanig gewoon dat ze er rustig van wordt als ze het ziet en hoort. Een soort van "alles is goed, ga maar weer slapen" boodschap. Vervangt eigenlijk in zingende mama, heel handig.

Sinds kort: de beer.

Deze beer wordt vandaag 31 jaar oud, net als ik. Een geboortegeschenk voor mij dus. Ik doopte hem, om duidelijke redenen, "Grote Beer" en heb hem als kind jaaaaren gebruikt als hoofdkussen. Hij is uiteraard mee verhuisd naar den buiten en leidt bij ons z'n 2de leven als knuffel voor Joanna. Sinds ze hem ontdekte een paar weken terug (hij stond altijd als decoratie op haar slaapkamer), moet hij bij haar in bed liggen. Ze ligt erop of ernaast en knuffelt hem dood, net zoals ik dat deed.
Hij is wel echt groezelig en ik durf hem niet in de wasmachine te steken maar ga toch eens kijken voor een alternatieve reinigingsbeurt. Het beest kan het gebruiken...



"Garanties" is natuurlijk een groot woord. We kunnen haar niet in slaap toveren. Maar bovenstaande zaken, gecombineerd met veel geduld, daarmee redden we het wel!