Maanden hebben wij op ons tenen gelopen, onze adem ingehouden, de trap opgeslopen,...
De tijden dat Joanna slecht sliep lijken intussen lang vervlogen, maar in werkelijkheid is dit nog geen jaar geleden. Slecht slapen is trouwens een understatement, het kind werd bij wijze van spreken wakker als de hond van de buren een scheet liet.
Stilte was toen zo'n kostbaar, zeldzaam goed. Niet alleen onze slaap was toen heilig, maar die van haar evenzo. Wakker had ze namelijk nogal eens de neiging om te huilen. Veel. Maar dat weten jullie intussen wel al.
Maand 1 sliep ze bij ons op de kamer. Wij sliepen dus alledrie nauwelijks. Gezien manlief toen werkte én studeerde, verhuisde ik met Joannalief naar de andere kamer.
Maand 2 sliep ik op een matras op de grond en later op een soort van veldbed. Correctie, maand 2 bracht ik de nachten door op een matras op de grond en later op een soort van veldbed.
Maand 3 bracht ik de nachten terug door in eigen bed. Nog steeds onderbroken maar tegen dan was ik zo uitgeput dat ik tussen de onderbrekingen door wél sliep. Er kwam een zekere routine, de eeuwige drukmakerij als kersverse moeder kon ik wat achter mij laten. Ik liet het allemaal wat meer los. Dat was van moeten hoor.
Maand 4 leek erg op maand 3, met ups en downs en al bij al iets meer slaap tijdens de nacht.
Maand 5 kwam de gigantische ommezwaai van huilbaby naar gelukkig kind dankzij degoutante koemelkeiwitvrije melk (op voorschrift met attest voor terugbetaling, de koemelkvrijste babymelk ter wereld eigenlijk). Kindje blij, mama blij maar wel nog altijd moe. Gezien er toen ook terug gewerkt werd en ik een compleet wrak was, was het tijd voor actie.
Project "leer het kind doorslapen" werd opgestart. Aangezien ons kleintje eindelijk goed in haar vel zat, kreeg ik het eindelijk over mijn hart...
Ja, wij hebben haar een paar nachten laten huilen. Tot ze zelf terug in slaap sukkelde. Het was dat, of onze mentale gezondheid. Ik lag gewoon lekker mee te huilen.
Maar het werkte, wonder boven wonder.
Maand 6 tot maand 9 ging het op en af. Soms sliep ze door, soms niet. Of daar altijd een reden voor was, zoals tandjes of snot, daar hebben we het raden naar. Feit is dat je als ouder een verklaring zoekt en jezelf daarmee geruststelt. Keeps you going.
Zo rond de jaarovergang is het tij definitief gekeerd. Joanna slaapt vlotjes haar nachten door (tenzij ze ziek is, wat de laatste maanden vaak het geval was, maar dat terzijde) en wij hoeven ons niet meer te gedragen als een dief in de nacht in ons eigen huis.
Begrijp mij niet verkeerd, wij zijn nog altijd moe. Met een peuter in huis is er niet meteen veel gelegenheid tot inhaalslaapjes. En toegegeven, wij leiden een druk leven dus hebben die vermoeidheid ook wat aan onszelf te danken. Maar hey, slapen doen we later wel, als de kinders uit huis zijn en wij ongestoord gigantische weekendmiddagdutjes kunnen doen!
Gezien ik mij 's nachts niet ook nog eens bezighield met foto's trekken tijdens de wakkere uren, leuk ik deze blogpost wat op met foto's van dutjes overdag. Die zijn namelijk ook nooit evident geweest. Er werd overdag evenzeer "Shhhht stillekes" gefluisterd en dat gebeurt soms nog. De dutjes lijken wel steeds beter te gaan, zeker sinds ze stapt en dus extra veel energie verbruikt.
Tja, zo moeder zo dochter. Eerlijk is eerlijk, ik ben altijd een slechte slaper geweest en zal dat waarschijnlijk altijd blijven.
Helaas pindakaas, you can't win them all...
Slaapwel ;-)
Niks om u over te schamen van dat wenen.. Ik kan over dat niet meespreken maar moederschap stelt je soms op de proef 'maar ge doet dat goed
BeantwoordenVerwijderenWij hebben een "protocol" gevolgd, waarbij je elke nacht wat langer wacht vooraleer bij je kindje te gaan. Bij het eerste huilen, eerst kijken of alles OK is (honger, pamper,...) Indien alles OK, terug weggaan. Nooit uit bedje nemen, niet tegen praten, geen licht maken. Gewoon tutje geven (als hij/zij die heeft) en terug weg. De eerste nacht doe je dit om de 5 of 10 minuten, de 2de nacht om de 15 of 20 minuten, de derde nacht om het halfuur en de vierde nacht zou het kindje moeten doorslapen. Bij ons duurde het misschien iets langer, ik weet het niet precies meer en het heeft niet van de eerste keer gewerkt, maar het was voor ons wel een leidraad om ons aan vast te houden. Want je moet toch iets... Dus zeker niet gewoon laten huilen, wel blijven tonen dat je er bent maar slechts minimaal.
BeantwoordenVerwijderenQua fles denk ik dat zij tot 5 - 6 maanden nog 1 nachtfles kreeg, tot ik zelf gewoon dacht van die te proberen overslaan (want als je de fles aanbiedt midden in de nacht, drinken ze wel hoor, dat zou ze nu ook nog doen, als wij wakker worden om 3u hebben we vaak ook het gevoel van een lege maag). Tot 7 - 8 maanden gaven we nog een "late" fles (23u), maar die hebben we dan ook laten wegvallen door haar bij thuiskomst van de onthaalmoeder (18u-18u30) een boterhammetje te geven en haar fles uit te stellen tot 20u. Dat ging prima. het is kwestie van wat zoeken en proberen. Intussen drinkt ze haar laatste fles rond 19u en haar eerste rond 6u30 in de week, in het weekend wanneer ze wakker is. En dan is ze niet uitgehongerd, maar wel altijd zeer blij met haar ochtendflesje :-)
Succes!!