Lucky us

*Zetelplof*

Eindelijk! Een moment van rust: het lief is gaan sporten en de dochter ligt al in dromenland. En ik bedenk: waar is de tijd dat ik tijdens het weekend echt kon uitrusten? Dat lijkt eeuwen geleden. Ik had toen wel geen lief en geen dochter en ik zou dus niet meer terug willen. En dat de weekends even vermoeiend (of zelfs vermoeiender?) zijn dan de werkweek, dat is een beetje ons eigen schuld, gezien we die gewoonlijk zelf helemaal vol plannen. Sinds we verhuisd zijn, is dat alleen nog erger geworden.

Enerzijds houden we uiteraard ons sociaal leven in stand tijdens het weekend. Is altijd zo geweest, zal altijd zo blijven. Onze vrienden en familie kunnen we niet missen. Nu we wat verder van Gent wonen, neemt dat dus ook wat meer tijd in beslag, maar dat hebben we er graag voor over.
Anderzijds hebben we nu een eigen huis dat we moeten onderhouden, en daar bovenop een eigen tuin. We hebben er bewust voor gekozen, voor een grote tuin, wetende dat dit veel onderhoud zou vragen. Wil je dat tuinonderhoud goed doen, dan vraagt dat niet alleen zeer veel tijd, maar dan moet je ook goed "gerief" hebben. Zoals daar zijn (ik heb al bijgeleerd!): een grasmachine (in ons geval een zitmaaier, pret!), een kettingzaag, een kliefbijl, een "cicateur" gelijk wij zeggen (in het mooi Nederlands heet dit een snoeischaar of takkenschaar), een stevige ladder, een kruiwagen, een bladblazer, een hakselaar, en ga zo maar verder. En een "remorque", ook wel aanhangwagen, voor de ongetwijfeld talloze uitstapjes naar het containerpark die nog zullen volgen.
Dit weekend was hoofdzakelijk gewijd aan "project remorque", wat Michiel betreft dan toch. Wij kopen dit - zoals zoveel zaken - tweedehands, deze keer ergens in het Antwerpse. Kader, as en wielen in prima staat, de rest aan vernieuwing toe. Dus nieuwe houten wanden, bedrading voor lichten vernieuwen, eens deftig kuisen met de hogedrukreiniger (die we ook ergens moesten gaan lenen),... Er kruipt dus best wel wat tijd in alvorens het ding werkelijk in gebruik kan genomen worden.
Ik heb daar op zich weinig aan bijgedragen, aan het project zelf. Maar onrechtstreeks ben ik natuurlijk wel betrokken. Joanna valt op dat moment helemaal onder mijn hoede, net zoals het hele huishouden, en zoals bij zovelen (denk ik toch) gebeurt de was en de plas hier in hoofdzaak tijdens het weekend.

Maar daar bleef het natuurlijk niet bij. Ik kom terug op wat ik eerder aanhaalde, ons fameus sociaal leven. Dit weekend schetst mooi wat dat over het algemeen ongeveer inhoudt.
Vrijdagavond hadden we 10 man over de vloer. Super gezellig, volop genoten (raclette dus zelf rustig mee aan tafel kunnen zitten), maar brengt uiteraard de nodige voorbereiding en opkuis met zich mee.
Zaterdag dan, gezien manlief over en weer moest naar ergens in Antwerpen om de bewuste remorque, last-minute beslist om zelf met dochterlief ook buiten te komen: social call met zus bij - in chronologische volgorde - oma, vriendin en ouders (allen in hetzelfde dorp, handig!). Gezellig en ontspannend, maar uiteindelijk bijna de ganse dag van huis geweest en dus bij thuiskomst in de vroege avond nog wat inhaalwerk qua was en plas én mij ook opmaken voor een avondje uit met Michiel (met dank aan meter Sara als superbabysitter), waar ik ook graag eens mijn tijd voor neem (dames, geef toe, de voorbereiding voor een avondje uit is bijna net zo leuk als het uitje zelf, niet?).
Dus hup, weer naar Gent, kort maar krachtig (wij zijn moe!) genoten van een gin-tonic met klasse in "Baar". Weetje: ik ben echt zot van gin-tonic, altijd al geweest. Ik vind de huidige hype daarrond dus best wel leuk, alleen jammer van de timing. Ik denk dat de trend opkwam toen ik zwanger was en dat het echt helemaal hip werd ergens gedurende mijn eerste maanden moederschap. Ik heb het dus zo'n beetje gemist en probeer nu wat bij te benen. De eerste hipperds zijn in elk geval binnen en goed bevonden: spring gin en death's door. Smaakt naar meer!

Vandaag gingen we dan, na het verderzetten van project remorque voor de één en de was, plas, en entertainment van "vandaag doe ik geen dutjes"-Joanna voor de ander,  een derde maal over en weer naar Gent. Deze keer voor een wijnproeverij van een vriend die in Italiaanse wijnen handelt. De perfecte zondagnamiddagse tijdsbesteding: wijntje drinken, bijkletsen met vrienden en vriendinnen en wijnkelder aanvullen.  Joanna was zoals gewoonlijk weer mee op trot  en na wat acclimatiseren extréém in haar nopjes.

En daarnet dus die langverwachte zetelplof. Bij dat ploffen realiseerde ik mij dat dit voortaan onze weekends zullen zijn. Nog voller dan ze vroeger al waren en dus nog vermoeiender. Maar ik realiseer mij ook dat ik dat helemaal niet erg vind. Want dat wil zeggen dat wij een dochter, een thuis, een familie en een vriendenkring hebben om te koesteren.

Lucky us!